Dynastia Zhou

Dynastia Zhou

Dynastia Zhou w 1000 r. p.n.e
Nazwa chińska
Pismo uproszczone 周朝 Pismo tradycyjne 周朝 Hanyu pinyin Zhōu Cháo Wade-Giles Chou Ch’ao Wymowa (IPA) ʈʂóu ʈʂʰǎu
Multimedia w Wikimedia Commons

Dynastia Zhou – dynastia panująca w Chinach w latach 1045 do 256 p.n.e.

Lud Zhou od XII wieku p.n.e. zamieszkiwał dolinę rzeki Wei. Rządzony przez ród Ji uznawał on zwierzchność królów Shang (ok. 1600 - 1045 p.n.e.) W 1045 p.n.e. król Wu (1049/45 - 1043 p.n.e.) pokonał ostatniego króla Shangów i w ciągu następnych dziesięcioleci Zhou dokonali całej serii podbojów, docierając do regionu Yantai na wschodzie, rzeki Liao na północnym wschodzie, północnego Shaanxi i Shanxi na północnym zachodzie oraz regionu środkowej Jangcy na południu. Epoka podbojów zakończyła się wraz ze śmiercią króla Zhao (977/975 - 957 p.n.e.) w trakcie katastrofalnej kampanii w regionie środkowej Jangcy. Od tej pory władza królewska stopniowo słabła, zaś coraz silniejsza stawała się pozycja posiadaczy nadań fengjian, których porównuje się czasami do zachodnich feudałów.

W 771 p.n.e. sojusz regionalnych władców i barbarzyńców zdobył stolicę Zhou i wkrótce została ona przeniesiona na wschód, do Chengzhou (dzis. Luoyang). Był to koniec Zachodniej dynastii Zhou i początek Wschodniej dynastii Zhou, przy czym w ramach tej ostatniej wyróżnia się jeszcze tzw. Okres Wiosen i Jesieni i Okres Walczących Królestw. W sytuacji definitywnego osłabienia pozycji królów Zhou posiadacze fengjian zaczęli budować prawdziwe państwa. W VII w p.n.e. rola przywódcy dbającego o ład wewnętrzny została przejęta przez tzw. hegemonów (ba), którymi byli władcy najsilniejszych chińskich państw, podczas gdy król Zhou zachował prymat jedynie w sferze rytualnej. Koniec epoki hegemonów na początku V w. p.n.e. wiąże się z początkiem Okresu Walczących Królestw, podczas którego walka toczyła się już nie o zdobycie statusu przywódcy chińskiej konfederacji, ale o zniszczenie pozostałych państw. Ostatecznie najpotężniejszym z Walczących Królestw okazało się Qin, które w 256 p.n.e. podbiło domenę królów Zhou, kończąc tym samym ich rządy.

Dynastia Zhou była najdłużej panującą chińską dynastią. Czasy Wschodniej dynastii Zhou charakteryzowały się niezwykłą dynamiką zarówno w sferze społecznej, jak i ekonomii oraz technologii. To wtedy w Chinach rozpoczęła się epoka żelaza, co zaowocowało rozwojem zarówno rolnictwa, wyposażonego w nowe narzędzia, jak i techniki wojennej. Rosła liczba ludności, postępowała urbanizacja, rozwijało się rzemiosło i handel, co prowadziło do wzrostu roli nowej klasy mieszczan i kupców. Wojska oparte na rydwanach zastąpiły masowe armie złożone z piechoty i kawalerii. To w tym intelektualnym klimacie ciągłych zmian, rywalizacji i konieczności innowacji rozkwitły liczne szkoły filozoficzne. Z tego powodu w chińskiej tradycji ta epoka jest też znana jako okres Stu Szkół. To wtedy powstały intelektualne fundamenty najważniejszych chińskich szkół filozoficznych: konfucjanizmu, taoizmu i legizmu.