Dynastia sabaudzka

Dynastia sabaudzka

Kraj	Sabaudia-Piemont, Sycylia, Sardynia, Włochy, Hiszpania, Chorwacja
Założyciel	Humbert I Białoręki
Ostatni przedstawiciel	Humbert II (Włochy)
Obecna głowa	Emanuele Filiberto di Savoia
Rok założenia	1003
Rok rozwiązania	1946

Dynastia sabaudzka (wł. Casa di Savoia, fr. La maison de Savoie) – dynastia panująca w Sabaudii i Piemoncie (1000–1732) (Księstwo Sabaudii-Piemontu niezależne od roku 1416), na Sycylii (1713–1720), w Królestwie Sardynii (1720–1861), w zjednoczonym Królestwie Włoch (1861–1946), w Hiszpanii (1871–1873) oraz tytularnie w Chorwacji (1941–1943).

Założycielem dynastii sabaudzkiej był hrabia Sabaudii Humbert I Białoręki (980–1047), który władał Sabaudią od 1003. Jego syn Otton (1010–1060), władał również Piemontem, dzięki małżeństwu z dziedziczką Turynu – Adelajdą. W 1416 roku król Niemiec Zygmunt Luksemburski uczynił władców sabaudzkich suwerennymi władcami przez podniesienie dotychczasowego Hrabstwa Sabaudii do rangi księstwa. Pierwszym suwerennym księciem był Amadeusz VIII (antypapież Feliks V). W 1418 roku Amadeusz VIII po śmierci ostatniego hrabiego Piemontu (swojego wasala) włączył go bezpośrednio do Sabaudii, ogłaszając się księciem Piemontu. Wiktor Amadeusz II (1666–1732) na mocy pokoju utrechckiego otrzymał w 1713 Królestwo Sycylii (zamienione w 1720 na Królestwo Sardynii) i tytuł królewski. Główna gałąź dynastii sabaudzkiej wygasła w 1831 na Karolu Feliksie. Młodsza linia, Carignano, odziedziczyła tron (w osobie Karola Alberta) i przyczyniła się do zjednoczenia Włoch, których pierwszym królem został w 1861 król Sardynii – Wiktor Emanuel II. Jego młodszy syn – Amadeusz panował w latach 1870–1873 w Hiszpanii. Ostatni król z dynastii sabaudzkiej, Humbert II, stracił tron po referendum konstytucyjnym w 1946, kiedy niewielka większość głosujących (54,3%) wypowiedziała się za wprowadzeniem republiki i udał się, nie podpisawszy abdykacji, do Szwajcarii, a następnie Portugalii.