Dywizjon (dawniej – nazwa skrócona dyon) – pododdział wojska, w artylerii, kawalerii, taborach – równorzędny batalionowi innych rodzajów wojsk.
- W wojskach rakietowych i artylerii wojsk lądowych – zasadniczy pododdział ogniowy i taktyczny (np. dywizjon artylerii, składający się z dowództwa, kilku baterii dział jednego lub różnych kalibrów); dywizjony mogą być samodzielne lub wchodzić w skład oddziałów, a podczas działań – w skład grup artylerii[1].
- W wojskach obrony przeciwlotniczej sił powietrznych – zasadniczy pododdział ogniowy (np. dywizjon rakietowy obrony powietrznej składa się z dowództwa, baterii radiotechnicznej, startowej, technicznej i pododdziałów zabezpieczenia); wchodzi w skład związków taktycznych.
- W kawalerii – oddział składający się z kilku szwadronów, odpowiednik batalionu w piechocie, zazwyczaj wchodził w skład pułku kawalerii. W niektórych krajach szczebel dywizjonu został zlikwidowany i szwadrony tam podporządkowano bezpośrednio pułkom. Nazwę dywizjon stosowano też dla oddziałów pancernych czerpiących z tradycji kawaleryjskiej (np. polskie dywizjony rozpoznawcze z kampanii wrześniowej lub niemieckie dywizjony (Abteilung) czołgów ciężkich, odpowiadające batalionom).
- W lotnictwie wojskowym – pododdział taktyczny (np. dywizjon myśliwski, bombowy), składający się zwykle z dwóch lub więcej eskadr. Szczebel dywizjonów nie jest wyróżniany we wszystkich państwach. Anglojęzyczna nazwa squadron w literaturze polskiej jest tłumaczona zwyczajowo, błędnie jako dywizjon, jednak squadron to odpowiednik eskadry[2].
- W marynarce wojennej – dywizjon okrętów, podstawowy zespół (oddział) taktyczny okrętów jednej klasy, składający się z 2–3 grup (pododdziałów), czyli 4–12 okrętów (w zależności od ich klasy).
- Wprowadzona w XVIII w. jednostka taktyczna piechoty Królestwa Prus, w skład której wchodziło kilka plutonów[3].