Ebionici

Ebionici (gr.: ebionaioi, hebr. אביונים, ebjonim, „ubodzy”) – wczesny nurt judeochrześcijański istniejący w rejonie Palestyny i okolicach od I do V wieku n.e.^[1] Ich nazwa nawiązuje do kilku tekstów religijnych, m.in. do słów kazania na górze: „Błogosławieni ubodzy w duchu, bo do nich należy Królestwo Niebios” (Mt 5,3)^[2]. Zgodnie z ich interpretacją tych słów, ebionici wyrzekali się wszelkich dóbr doczesnych i żyli w religijnej komunie^[1].

Pomimo potwierdzenia istnienia ebionitów przez źródła archeologiczne wiedza na temat ich poglądów i praktyk religijnych oparta jest jedynie na odniesieniach do nich w źródłach pisanych. Głównym źródłem informacji są polemiki wczesnych teologów chrześcijańskich, którzy uważali ich za heretyków^[3][4].

Chociaż nie istnieją oczywiste dowody na to, że ebionici byli potomkami członków pierwotnego Kościoła jerozolimskiego lub pierwszej judeochrześcijańskiej synagogi zbudowanej na górze Syjon^[3][5], niektórzy współcześni uczeni starają się ukazać „judaizujących” chrześcijan, takich jak ebionici, nie tylko jako duchowych następców uczniów Jana Chrzciciela, Jezusa i Jakuba Sprawiedliwego, lecz także jako wierniej trzymających się nauk Jezusa niż zwolennicy Pawła z Tarsu^[6][7][8][9].