Edward VII

Edward VII

Król Wielkiej Brytanii i Cesarz Indii
Okres	od 22 stycznia 1901 do 6 maja 1910
Koronacja	9 sierpnia 1902, Opactwo westminsterskie
Poprzednik	Wiktoria Hanowerska
Następca	Jerzy V Windsor
Dane biograficzne
Dynastia	sasko-koburska
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1841 Pałac Buckingham
Data i miejsce śmierci	6 maja 1910 Pałac Buckingham
Przyczyna śmierci	zapalenie oskrzeli
Miejsce spoczynku	Kaplica św. Jerzego w Windsorze
Ojciec	Albert von Sachsen-Coburg und Gotha
Matka	Wiktoria Hanowerska
Rodzeństwo	Wiktoria Adelajda Maria Ludwika, Alicja Maud Maria, Alfred Ernest Albert, Helena Augusta Wiktoria, Ludwika Karolina Alberta, Artur Wilhelm Patryk Albert, Leopold Jerzy Duncan Albert, Beatrycze Maria Wiktoria Feodora
Żona	Aleksandra Duńska
Dzieci	Albert Wiktor, książę Clarence i Avondale Jerzy V Windsor Ludwika Wiktoria Maud Aleksander Jan
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Edward VII (Albert Edward; ur. 9 listopada 1841 w Londynie, zm. 6 maja 1910 tamże) – od 22 stycznia 1901 król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii i dominiów brytyjskich oraz cesarz Indii. Syn królowej Wiktorii. Panowanie Edwarda przyniosło pewien powiew świeżości w zakresie obyczajów – konserwatywna królowa Wiktoria stała się symbolem pruderii, jej syn słynął z rozrywkowego trybu życia. W przeciwieństwie do matki raczej nie brał bezpośredniego udziału w rządzeniu państwem, zajmując się pełnieniem funkcji reprezentacyjnych. Swoimi wizytami w Paryżu i ujmującym sposobem bycia podłożył jednak podwaliny pod porozumienie brytyjsko-francuskie (na przełomie XIX i XX wieku Francja i Wielka Brytania traktowały się z nieufnością, a często z wrogością) oraz powstanie Trójporozumienia, do którego dołączyła Rosja.