Edward de Bruce

Edward de Bruce

wielki król Irlandii
Okres	od 1316 do 14 października 1318
Koronacja	maj 1316
Poprzednik	Donnell O'Neill
Następca	Tytuł zniesiony - faktycznie Edward II jako pan Irlandii
Dane biograficzne
Dynastia	Brusowie
Data i miejsce urodzenia	ok. 1280 Writtle
Data i miejsce śmierci	14 października 1318 Faughart
Ojciec	Robert V Brus
Matka	Małgorzata z Carrick
Rodzeństwo	Izabela, Krystyna, Robert I, Nigel, Maria, Małgorzata, Tomasz, Aleksander, Elżbieta, Matylda
Małżeństwo	Izabela z Ross od 1313
Konkubinat	Izabela z Atholl
Dzieci	Aleksander

Edward de Bruce, śr. gael. Edubard a Briuis, gael. szk. Eideard a. Iomhair Bruis, norm. Edward de Brus (ur. ok. 1280 w Writtle, zm. 14 października 1318 w Faughart) – król Irlandii w 1316–1318.

Był synem Roberta V (1243–1304), pana (lorda) Annandale i Małgorzaty (†1292), hrabiny Carrick. W 1313–1314 wspomagał brata Roberta I, króla Szkocji, w walce z Anglią. W 1313 zdobył 13 warowni położonych w Galloway. Wiosną tego roku, na polecenie starszego brata, obległ zamek w Stirling. Zniecierpliwiony obroną warowni, 24 czerwca 1314 uzyskał od jej komendanta poddanie się Szkotom. W 1315 Domnall O'Neill wezwał króla szkockiego do obrony Irlandii przed najazdem angielskim, obiecując mu przekazanie korony. Robert przyjął wezwanie, zrzekając się praw do Irlandii na rzecz młodszego brata, Edwarda. W 1316 opanował on Ulster i uzyskał hołd lenny wszystkich pomniejszych królestw iryjskich oraz niektórych spośród władców anglo-normandzkich. Pomimo że Edwardowi nie udało się opanować Dublina, już w maju 1316 koronował się na króla Irlandii. Kontynuował walkę w celu umocnienia swojej władzy, pokonując znaczne siły pod dowództwem Rogera Mortimera. Od 1318 jego wojska odnosiły szereg porażek, m.in. w decydujących bitwach pod Dublinem i Athenery. Sam Edward poległ 14 października 1318 w bitwie pod Faunghart, pokonany przez wojska angielskie pod dowództwem Johna de Birningham.