Elektroforeza

Elektroforeza – zjawisko elektrokinetyczne polegające na ruchu cząstek fazy rozproszonej w nieruchomej fazie rozpraszającej, pod wpływem pola elektrycznego. Ruch w kierunku anody nazywany jest anaforezą, a w kierunku katody – kataforezą^[1].

Opisana po raz pierwszy w 1807 przez Aleksandra Reussa z Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, który zaobserwował ruch cząstek gliny w wodzie po przyłożeniu do niej napięcia elektrycznego. Umieścił on na dnie szklanej tuby wypełnionej wodą, warstwę mokrej gliny, oddzielonej od wody warstwą piasku. Po przyłożeniu napięcia, woda zaczęła mętnieć od przedostających się przez piasek cząstek gliny^[2][3].

W 1870 równanie elektroforezy podał Herman von Helmholtz. W 1900 William Hardy opisał ruchliwość ${\displaystyle U}$ cząstek rozproszonych (koloidu) w ośrodku wzorem^[1][3]:

${\displaystyle U\left[\mathrm {\frac {cm^{2}}{(Vs)}} \right]={\frac {D\zeta }{4\pi \eta }}f}$

gdzie: ${\displaystyle D}$ – stała dielektryczna, ${\displaystyle \zeta }$ – potencjał elektrokinetyczny, ${\displaystyle \eta }$ – lepkość ośrodka, ${\displaystyle f}$ – współczynnik charakteryzujący rozmiar cząstek koloidalnych.