Back إنريكو برلينغوير Arabic انريكو برلينجوير ARZ Enrico Berlinguer AST Enrico Berlinguer Catalan Enrico Berlinguer Czech Enrico Berlinguer German Ενρίκο Μπερλινγκουέρ Greek Enrico Berlinguer English Enrico Berlinguer Esperanto Enrico Berlinguer Spanish
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł do Izby Deputowanych | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Poseł do Parlamentu Europejskiego | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| |
Enrico Berlinguer (MAF [berliŋ'gwɛr]) (ⓘposłuchaj wymowy) (ur. 25 maja 1922 w Sassari, zm. 11 czerwca 1984 w Padwie) – polityk włoski. Od 1972 do śmierci przywódca Włoskiej Partii Komunistycznej (WPK).
W czasie II wojny światowej walczył w ruchu oporu. Do WPK wstąpił w 1943. W 1972 został wybrany na sekretarza generalnego WPK. Krytyk radzieckiej polityki, sprzeciwiał się interwencji ZSRR podczas praskiej wiosny oraz wojnie w Afganistanie. Był zwolennikiem samodzielności zachodnioeuropejskich partii w ruchu komunistycznym. Współtwórca eurokomunizmu i koncepcji włoskiego „historycznego kompromisu”, czyli współpracy komunistów z chadekami.
W latach 1979–1984 był posłem do Parlamentu Europejskiego[1].
Zmarł w Padwie 11 czerwca 1984 roku, pochowany na Cmentarzu Flamińskim w Rzymie[2].
- ↑ Enrico BERLINGUER. Europarl.europa.eu. [dostęp 2010-04-06].
- ↑ Cimitero Flaminio – Prima Porta. cimitericapitolini.it. [dostęp 2023-08-14]. (wł.).