Entalpia

Entalpia (zawartość ciepła) – w termodynamice wielkość fizyczna będąca funkcją stanu mająca wymiar energii, będąca też potencjałem termodynamicznym^[1], oznaczana przez ${\displaystyle H,}$ ${\displaystyle h}$^[a],${\displaystyle I}$ lub ${\displaystyle \chi ,}$ którą definiuje zależność:

${\displaystyle H=U+pV}$

gdzie:

• ${\displaystyle H}$ – entalpia układu,
• ${\displaystyle U}$ – energia wewnętrzna układu,
• ${\displaystyle p}$ – ciśnienie,
• ${\displaystyle V}$ – objętość.

Z powyższego wzoru wynika sens fizyczny entalpii. Entalpia jest równa sumie:

• energii wewnętrznej, czyli energii, jaka jest potrzebna do utworzenia układu, gdy jest on tworzony w otoczeniu próżni,
• iloczynu ${\displaystyle pV,}$ który jest równy pracy, jaką należy wykonać nad otoczeniem, by w danych warunkach uzyskać miejsce na układ^[3].

Wszystkie wielkości definiujące entalpię są parametrami stanu, dlatego entalpia też jest funkcją stanu.

Nieskończenie małą zmianę entalpii określa wzór:

${\displaystyle dH=dU+pdV+Vdp.}$

Dla procesów, zachodzących dla ciał stałych i cieczy pod niezbyt dużym ciśnieniem składniki ${\displaystyle pdV}$ i ${\displaystyle Vdp}$ są małe w porównaniu do ${\displaystyle dU}$ i mogą być pominięte, wówczas zmiana entalpii jest równa zmianie energii wewnętrznej: