Ferdynand VI

Ten artykuł należy dopracować:

→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny,
→ usunąć nieencyklopedyczne treści.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ferdynand VI

książę Asturii
Okres	od 1724 do 1746
król Hiszpanii
Okres	od 1746 do 1759
Dane biograficzne
Dynastia	Burbonowie
Data i miejsce urodzenia	23 września 1713 Madryt
Data i miejsce śmierci	10 sierpnia 1759 Villaviciosa de Odón
Ojciec	Filip V Hiszpański
Matka	Maria Ludwika Sabaudzka
Żona	Maria Barbara Portugalska
Dzieci	brak
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ferdynand VI (ur. 23 września 1713 w Madrycie, zm. 10 sierpnia 1759 w Villaviciosa de Odón) – król Hiszpanii w latach 1746–1759 z dynastii Burbonów. Syn króla Hiszpanii Filipa V i Marii Ludwiki Sabaudzkiej, księżniczki Sardynii.

Jego młodość nie należała do najszczęśliwszych. Druga żona jego ojca – Elżbieta Farnese była kobietą despotyczną, a uczuciem darzyła jedynie swoje dzieci, swojego pasierba zaś traktowała jako przeszkodę na jej drodze. W 1729 Ferdynand poślubił Marię Barbarę de Braganza – córkę króla Portugalii, Jana V Braganzy. Maria Barbara była brzydka i podobno Ferdynand przeżył szok, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy. Para nie miała dzieci.

Ferdynand miał melancholijne usposobienie, był też nieśmiały i nie ufał swoim zdolnościom. W pewnym stopniu kierowała nim żona i jego spowiednik, ojciec Ravago. Jako król prowadził politykę pokojową i neutralną. Wystrzegał się prowadzenia wojen z Francją lub Anglią. Wprowadził jednak wiele reform, m.in.: spis gruntów i nieruchomości, uregulował stosunki z Państwem Kościelnym, podpisując w 1753 konkordat. Wśród jego ministrów ważne miejsce zajmował Ensenada, który podejmował wiele działań reformatorskich.

W jego życiu prywatnym wszystko musiało być uporządkowane. Ferdynand nie lubił podejmować żadnych decyzji i zawsze w czasie konfliktów – wycofywał się jako pierwszy. Był niezdolny do pracy zespołowej. Jego jedynymi pasjami było strzelanie i muzyka. Ferdynand był hojnym patronem słynnego śpiewaka – Farinelli, którego głos potrafił ukoić jego melancholię. Śmierć Marii Barbary złamała mu serce, ponieważ zdążył bardzo się do niej przywiązać. Od momentu jej śmierci (w 1758) pogrążony był w stanie odrętwienia – nie ubierał się, nie golił, nie mył i tak spacerował po parku – ubrany w koszulę nocną.