Frederick Hamilton-Temple-Blackwood

Frederick Hamilton-Temple-Blackwood

Data i miejsce urodzenia	1826 Florencja
Data śmierci	1902
Gubernator generalny Kanady
Okres	od 1872 do 1878
Poprzednik	lord Lisgar
Następca	lord Lorne
Wicekról Indii
Okres	od 1884 do 1888
Poprzednik	lord Ripon
Następca	lord Lansdowne
Odznaczenia

Frederick Temple Hamilton-Temple-Blackwood (ur. 21 czerwca 1826 we Florencji, zm. 12 lutego 1902 w Cladeboye w dzisiejszej Irlandii Północnej) – brytyjski podróżnik, polityk, dyplomata i administrator kolonialny. W latach 1872-1878 gubernator generalny Kanady, a w latach 1884-1888 wicekról Indii.

Jako młody człowiek o arystokratycznych korzeniach był dość popularną osobą na dworze królowej Wiktorii. W 1841 r. po śmierci ojca uzyskał irlandzki tytuł 5. barona Dufferin i Claneboye (stąd na co dzień mówiono o nim jako o Lordzie Dufferin), a w 1850 r. uzyskał ogólnobrytyjski tytuł barona Clandeboye. W 1856 r. rozpoczął podróż po północnym Atlantyku, w czasie której odwiedził Islandię, Jan Mayen oraz Spitsbergen. Następnie opublikował książkę w formie pisanych w czasie wyprawy listów do matki, Letters From High Latitudes, która się popularnym dziełem podróżniczym.

W 1860 r. został wysłany z misją dyplomatyczną do Syrii, gdzie wszedł w skład międzynarodowej komisji mającej ustalić przyczyny wojny domowej między maronitami a druzami i muzułmanami. W pełni zrealizował przygotowane wcześniej w Londynie założenia (m.in nie dopuścił do powstania w Libanie państwa uzależnionego od Francji) i powrócił do kraju w glorii wytrawnego męża stanu. W 1862 r. za zgodą królewską dołączył do swojego nazwiska trzeci człon – Hamilton – będący nazwiskiem rodowym jego żony. W 1864 r. został wiceministrem ds. Indii, a dwa lata później wiceministrem wojny. W 1868 otrzymał nominację na Kanclerza Księstwa Lancaster. W 1871 r. został podniesiony do godności hrabiego, jako 1. hrabia Dufferin.

W 1872 r. Lord Dufferin został gubernatorem generalnym Kanady. Był znany ze swojego zamiłowania do licznych rozmów ze zwykłymi Kanadyjczykami, zarówno anglo- jak i francuskojęzycznymi (biegle operował oboma tymi językami) i podróży po całym tym dużym kraju. Za jego kadencji do Konfederacji Kanadyjskiej dołączyła Wyspa Księcia Edwarda. Również jego żona miała ambicje stać się prawdziwą pierwszą damą Kanady i towarzyszyła mężowi, gdy tylko mogła. Dufferin szybko stał się najpopularniejszym w społeczeństwie z trzech dotychczasowych gubernatorów generalnych Kanady jako dominium.

Po powrocie do Anglii znów stał się dyplomatą. W latach 1879-1881 był brytyjskim ambasadorem w Petersburgu, a potem od 1881 do 1884 w Stambule. W 1884 spełnił marzenie swojego życia i został wicekrólem Indii. Po czteroletniej kadencji powrócił do Europy, stał się 1. markizem Dufferin i Ava i został ambasadorem we Włoszech (1888-1891), a następnie we Francji (1891-1896). Następnie poświęcił się pracy naukowej na szkockich uczelniach, bez większego powodzenia próbował także sił w interesach. Zmarł w 1902 r. w swoich północnoirlandzkich dobrach rodowych.