Gleby glejowe

Gleby glejowe – gleby w których nadrzędną rolę odgrywa, wywołany znaczną wilgotnością, proces glejowy. Objawia się to występowaniem w miejscach bardzo silnego uwilgotnienia sino-niebieskawych barw glejowych.

Proces glejowy polega na biochemicznej redukcji pierwiastków – przede wszystkim żelaza (FeIII
→ FeII
) i manganu (MnIV
→ MnII
) – w warunkach ograniczonego dostępu tlenu^[1] . Może być on spowodowany zaleganiem wód opadowych w niektórych partiach profilu gleby (oglejenie odgórne) lub wysokim zaleganiem wód gruntowych, które obejmują swym zasięgiem profil gleby (oglejenie oddolne)^[2].

Morfologicznym efektem procesu glejowego jest występowanie widocznego oglejenia gleby (zjawisk glejowych). Objawia się ono występowaniem barw glejowych, tj. barw o odcieniu stalowym, sinym, zielonkawym lub niebieskawym. Pochodzą one od zredukowanych form żelaza i występują w miejscach okresowo lub ciągle podmokłych. O zachodzeniu procesu glejowego może świadczyć również występowanie rdzawobrunatnych plam lub konkrecji, powstających w partiach profilu, gdzie przynajmniej okresowo zachodzi utlenianie. Poza glebami, które są stale w całości zalane wodami gruntowymi, często spotyka się mozaikę barw rdzawych i sinych^[1] .

Gleby glejowe są zarówno glebami strefowymi, charakterystycznymi dla obszaru tundrowego, jak i glebami śródstrefowymi, które występują na całym świecie w miejscach na tyle wilgotnych, by zachodziła dominacja procesu glejowego (najczęściej w obniżeniach terenu, w miejscach o wysokim zaleganiu wód gruntowych).