Grumman F4F Wildcat

Grumman F4F-4 Wildcat

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Grumman Aircraft Eastern Aircraft
Konstruktor	Grumman
Typ	pokładowy samolot myśliwski
Konstrukcja	średniopłat o konstrukcji metalowej
Załoga	1
Historia
Data oblotu	2 września 1937
Lata produkcji	1940–1945
Wycofanie ze służby	1945
Liczba egz.	7251
Dane techniczne
Napęd	1 x P&W R-1830 lub 1 x Wright R-1820
Moc	1200 KM
Wymiary
Rozpiętość	11,58 metra (4,37 m ze złożonymi skrzydłami)
Średnica wirnika	2,97 metra
Długość	8,76 metra
Wysokość	3,454 metra
Powierzchnia nośna	24,15 m²
Masa
Własna	2676 kg
Startowa	3484 kg
Osiągi
Pułap praktyczny	10 360 m
Zasięg	normalny 1330 km; maksymalny 2050 km
Rozbieg	59 metrów przy prędkości wiatru 25 węzłów
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 lub 6 wkm Browning M2 12,7 mm 2 bomby po 45 kg każda
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Wielka Brytania
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Grumman F4F Wildcat – amerykański jednosilnikowy samolot myśliwski, jednomiejscowy średniopłat o konstrukcji metalowej z czasów II wojny światowej. Podstawowy pokładowy samolot myśliwski amerykańskiej marynarki i piechoty morskiej przez pierwsze dwa lata wojny na Pacyfiku. W tym czasie również jeden z najważniejszych samolotów pokładowych brytyjskiej Royal Navy. Samoloty wyeksportowane do Wielkiej Brytanii, nosiły tam początkowo nazwę Martlet, od 1944 roku zaś Wildcat.

Opracowany i produkowany w zakładach Grumman Aircraft w Bethpage na Long Island koło Nowego Jorku. Licencyjną produkcję samolotów oznaczonych jako FM Wildcat, prowadzono także w należącym do General Motors przedsiębiorstwie Eastern Aircraft w Linden w stanie New Jersey.

F4F Wildcat był pierwszym myśliwskim jednopłatem amerykańskiej marynarki, zastępując na pokładach lotniskowców dwupłatowe myśliwce Grumman F3F. Wprowadzany do służby w eskadrach pokładowych od 26 listopada 1940 roku, uczestniczył we wszystkich walkach na Pacyfiku, od japońskiego ataku na Pearl Harbor do zakończenia kampanii na Wyspach Salomona na początku 1943 roku. Na wyposażeniu eskadr marynarki i piechoty morskiej znajdował się początkowo model F4F-3, od listopada 1941 roku zaś na pokłady lotniskowców wprowadzany był stopniowo model F4F-4 ze składanymi skrzydłami i wzmocnionym uzbrojeniem.

Największy wkład w wysiłek wojenny aliantów Wildcat wniósł w 1942 roku, gdy odegrał jedną z pierwszoplanowych ról w kluczowych bitwach powietrzno-morskich tego roku, na Morzu Koralowym, pod Midway, u Wschodnich Wysp Salomona oraz w bitwie pod Santa Cruz. Operując zaś z Guadalcanalu, Wildcaty krytycznie przyczyniły się do utrzymania przez amerykańską piechotę morską i armię, strategicznie ważnego lotniska Henderson Field na tej wyspie. Swojemu największemu przeciwnikowi, japońskiemu Mitsubishi A6M „Zero”, ustępował zasięgiem, manewrowością i prędkością wznoszenia, dzięki jednak swojej wytrzymałości, opancerzeniu kabiny pilota i samouszczelniającym się zbiornikom paliwa, przewyższał go odpornością na uszkodzenia bojowe.

Na Atlantyku Wildcaty brały udział w eskorcie konwojów, w ramach zaś operacji Torch, udzielały wsparcia podczas amerykańsko-brytyjskiego lądowania w Afryce Północnej. W 1943 roku, na pokładach amerykańskich lotniskowców uderzeniowych został zastąpiony przez Vought F4U Corsair oraz najnowszy samolot Grummana, F6F Hellcat. Wildcaty pełniły jednak dalszą służbę na lotniskowcach eskortowych zwalczając niemieckie U-Booty. W eskadrach myśliwskich na pokładach tej klasy okrętów, do końca wojny prowadziły także operacje wsparcia podczas amerykańskich lądowań na wyspach Pacyfiku.