Gubernia kielecka

Gubernia kielecka

Келецкая губерния

gubernia
1841–1844 i 1867–1917
Gmach Rządu Gubernialnego w Kielcach
Herb
Państwo	Królestwo Polskie
Siedziba	Kielce
Powierzchnia	10092,6 km²
Populacja (1910) • liczba ludności	1 005 500[1]
• gęstość	103 os./km²
Szczegółowy podział administracyjny
Liczba powiatów	7
Położenie na mapie Królestwa Polskiego
Multimedia w Wikimedia Commons

Gubernia kielecka (ros. Келецкая губерния) – jednostka administracyjna w Królestwie Polskim. Powstała w 1841 roku z przekształcenia guberni krakowskiej ze stolicą w Kielcach. Istniała w latach 1841–1844 i 1867–1917.

W 1844 r. została zlikwidowana i włączona w skład guberni radomskiej. W 1867 r. utworzono ją ponownie na mocy ustawy z 19/31 grudnia 1866 r. o zarządzie gubernialnym i powiatowym w guberniach Królestwa Polskiego^[2].

Gubernia kielecka w 1869 r. zajmowała obszar 170,4 mil² i była zamieszkiwana przez 469 619 osób. W jej skład wchodziło 7 powiatów (ujezdów):

• jędrzejowski,
• kielecki,
• miechowski,
• olkuski,
• pińczowski,
• stopnicki,
• włoszczowski.

Na skutek reformy administracyjnej wprowadzonej ukazem z 1 czerwca 1869 r. prawa miejskie utraciło 27 z 34 miast guberni. Poza Kielcami status miasta zachowały Chęciny, Miechów, Olkusz, Chmielnik, Pińczów i Działoszyce. W 1887 do powiatu kieleckiego włączono gminę Nowa Słupia, znajdującą się dotąd w powiecie opatowskim guberni radomskiej.

W latach 1906–1917 posłami do Dumy Państwowej z guberni kieleckiej byli^[3]:

• Jan Bielawski (II Duma)
• Henryk Dembiński (II Duma)
• Wiktor Jaroński (I, II, III i IV Duma)
• Mateusz Manterys (I Duma)
• Teofil Waligórski (I Duma)