Gytha Thorkelsdotter (stara angielszczyzna: Gȳða Þorkelsdōttir), zwana również Githą, była córką Thorgila Spraklinga (zwanego Thorkel). Żona anglosaskiego szlachcica Godwina z Kentu.
Z małżeństwa Gythy i Godwina pochodziło dziewięcioro dzieci, z których pięciu synów zostało hrabiami, z czego trzech w 1066 roku:
Dwóch jej synów, Harold II i Tostig Godwinson, stanęło naprzeciw siebie w bitwie pod Stamford Bridge, w której śmierć poniósł Tostig. Niecały miesiąc później, trzech jej synów, Harold II, Gyrth oraz Leofwine zginęło w bitwie pod Hastings.
Niedługo po bitwie pod Hastings, Gytha zamieszkała w Exeter co zostało uznane za jeden z powodów wybuchu buntu w mieście przeciwko Wilhelmowi Zdobywcy w 1067 roku, który zakończył się oblężeniem przez niego miasta. Nieskutecznie wstawiała się przed nim w sprawie zwrócenia ciała jej zabitego syna Harolda II. Według Kroniki anglosaskiej, Gythia opuściła Królestwo Anglii po Inwazji Normanów w 1066 roku, razem z żonami, wdowami i rodzinami innych sławnych Anglosasów. Wszystkie posiadłości rodziny Godwinów zostały skonfiskowane przez Wilhelma. Niewiele wiadomo o jej dalszych losach po opuszczeniu Anglii. Prawdopodobnie przeniosła się do krewnych w Skandynawii.
Jej ocalały, najmłodszy syn Wulnoth przeżył prawie całe życie w niewoli w Normandii do czasu śmierci Wilhelma Zdobywcy w 1087 roku. Jedynie jej najstarsza córka królowa Edith (zmarła w 1075 roku) posiadała tytularną władzę jako wdowa po Edwardzie Wyznawcy.