HDCAM

Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

HDCAM – wprowadzony w 1997 roku system cyfrowego zapisu obrazu HD i dźwięku na taśmie magnetycznej.

HDCAM uważa się za następcę cyfrowego systemu zapisu obrazu w standardowej rozdzielczości – Digital Betacam. System pozwala na zapis obrazu przy użyciu kompresji 3:1:1, przy 8 bitowym próbkowaniu. W trybie zapisu 1080i rozdzielczość nagranego na taśmę materiału video wynosi 1440×1080. Przy odtwarzaniu materiału, obraz zapisany na taśmie magnetycznej jest powiększany do pełnej rozdzielczości HD – 1920×1080. Bitrate materiału nagranego na taśmie HDCAM wynosi 144 Mbit/s. System HDCAM pozwala na zapis na taśmie magnetycznej 4 ścieżek dźwiękowych w cyfrowym standardzie AES/EBU o parametrach zapisu 20-bit/48 kHz.

Podobnie jak w systemie Betacam, kasety HDCAM produkowane są w dwóch rozmiarach. Małym, oznaczanym literą S (kasety o długości zapisu do 40 minut materiału) oraz L (kasety o długości zapisu do 124 minut materiału). System HDCAM jest obecnie używany przez wiele stacji telewizyjnych w Europie i na świecie jako podstawowy standard zapisu audycji w wysokiej rozdzielczości.

Następcą dużych, nieporęcznych kaset magnetycznych HDCAM został dysk optyczny wielokrotnego zapisu PFD (Professional Disc) wynaleziony w 2003 roku i stosowany w telewizyjnych kamerach reporterskich XDCAM HD na całym świecie. Zaletą dysku PFD jest niewielki rozmiar oraz wysoka trwałość.