HMS Ark Royal (1937)

HMS Ark Royal

HMS Ark Royal
Klasa	lotniskowiec
Typ	pojedynczy okręt
Historia
Stocznia	Cammell Laird(inne języki), Birkenhead
Położenie stępki	16 września 1935
Wodowanie	13 kwietnia 1937
Royal Navy
Wejście do służby	16 grudnia 1938
Zatonął	14 listopada 1941 po storpedowaniu przez U-81 poprzedniego dnia
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa 22 585 t pełna 27 720 t
Długość	całkowita: 243,8 m na linii wodnej: 220 m
Szerokość	28,9 m
Zanurzenie	8,5 m
Napęd
6 kotłów Admiralicji 3 turbiny parowe Parsonsa łączna moc 102 000 KM
Prędkość	projektowa: 30 w. na próbach: 31 w.
Zasięg	7600 mil morskich przy prędkości 20 węzłów
Uzbrojenie
16 × 113 mm (8 × II), 32 × 40 mm (4 × VIII) 32 × 12,7 mm (8 × IV)
Opancerzenie
110 mm burtowy 89 mm pokład nad kotłownią i magazynami
Wyposażenie lotnicze
projektowane: 72 samoloty w praktyce: 50–60 1939–40: 26 Fairey Swordfish, 24 Blackburn Skua 1940–41: 30 Fairey Swordfish, 12 Blackburn Skua, 12 Fairey Fulmar 1941: 36 Fairey Swordfish, 18 Fairey Fulmar
Załoga	1580
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Ark Royal (91) – brytyjski lotniskowiec z okresu II wojny światowej, trzeci okręt brytyjskiej marynarki wojennej (Royal Navy) noszący to imię, jedyny okręt swojego typu. W służbie od 1938 roku, brał aktywny udział w działaniach wojennych. Zatonął 14 listopada 1941 roku, storpedowany poprzedniego dnia na Morzu Śródziemnym przez niemiecki okręt podwodny U-81.

Lotniskowiec zaprojektowany został w 1934 roku, gdy obowiązywały jeszcze ustalenia waszyngtońskiego traktatu morskiego co do wyporności lotniskowców. Jego budowa została zlecona stoczni Cammell Laird and Company(inne języki) w Birkenhead w Anglii. Budowa została zakończona w listopadzie 1938 roku, a okręt przyjęto do służby 16 grudnia 1938. Brał udział w większości ważniejszych brytyjskich operacji morskich początkowej fazy II wojny światowej, m.in. w pierwszym zatopieniu jednostki pływającej przez samolot, w operacjach w Norwegii, poszukiwaniu pancernika „Bismarck” czy konwojach maltańskich. Zyskał miano szczęśliwego okrętu, bo kilka razy uniknął ataku i przetrwał, mimo że Niemcy ogłaszali jego zatopienie.

Projekt okrętu zawierał wiele nowych rozwiązań i w kilku założeniach różnił się od konstrukcji wcześniejszych lotniskowców. Był to pierwszy lotniskowiec w marynarce brytyjskiej, którego pokład startowy był integralną częścią okrętu. Było to odmienne rozwiązanie w stosunku do poprzednich, w których pokład startowy był dodany do samego kadłuba bądź był częścią nadbudówki. Zaprojektowany został z myślą o przenoszeniu dużej liczby samolotów, miał dwa pokłady hangarowe. Służył w okresie zmian w strategii korzystania z lotnictwa morskiego – wiele z rozwiązań taktycznych opracowano lub dopracowano na jego pokładzie.

Jego zatopienie było przedmiotem kilku śledztw, które miały wyjaśnić również rolę kapitana i jego decyzji podejmowanych od chwili nieprzyjacielskiego ataku. Odkryte błędy konstrukcyjne lotniskowca, które przyczyniły się do zatonięcia, poprawiono w nowych brytyjskich jednostkach. Zatonięcie okrętu zgłoszono w odległości 22 mil morskich od Gibraltaru, jednak po zlokalizowaniu wraku lotniskowca w grudniu 2002 okazało się, że leży on 30 mil morskich od tego portu.