HMS Victory

HMS Victory

Klasa	okręt liniowy kategorii 1.
Historia
Stocznia	Chatham Dockyard(inne języki)
Położenie stępki	23 lipca 1759
Wodowanie	7 maja 1765
Royal Navy
Wejście do służby	1778
Los okrętu	okręt muzeum
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	3500 t
Długość	69 m
Szerokość	15,8 m
Zanurzenie	8,8 m
Rodzaj kadłuba	drewniany, szkieletowy
Materiał kadłuba	dąb
Napęd
ożaglowanie pełnorejowe o powierzchni 5440 metrów kwadratowych
Prędkość	8 węzłów
Uzbrojenie
104 działa różnych kalibrów: Główny pokład działowy: 30 × długich dział 32-funtowych Bloomfielda Środkowy pokład działowy: 28 × długich dział 24-funtowych Górny pokład działowy: 30 × krótkich dział 12-funtowych Achterdek: 12 × krótkich dział 12-funtowych Fordek: 2 × średnie działa 12-funtowe, 2 × karonady 68-funtowe Piechota morska uzbrojona w muszkiety
Opancerzenie
Brak pancerza stałego, grubość burt około 60cm
Załoga	850
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Victory – żaglowy okręt liniowy brytyjskiej marynarki wojennej zbudowany w latach 1759–1765 w stoczni Chatham Dockyard(inne języki). Jego portem macierzystym jest Portsmouth w Anglii.

Plany okrętu były gotowe w czerwcu 1759 roku i opierały się na projekcie okrętu HMS „Royal George”, zbudowanego w stoczni Woolwich Dockyard w 1756 roku. Głównym projektantem okrętu był sir Thomas Slade, który postanowił wykorzystać nowo powstały suchy dok do budowy dużych jednostek. Stępka pod okręt została położona 23 lipca 1759 roku w Old Single Dock, a imię dla okrętu wybrano w październiku 1760 roku, na pamiątkę zwycięstw armii brytyjskiej odniesionych podczas wojny siedmioletniej w bitwie pod Minden oraz w bitwie na Równinie Abrahama, a także w morskich bitwach pod Lagos oraz w zatoce Quiberon.

Był to piąty w historii RN okręt o nazwie „Victory”, poprzedni zatonął w roku 1744^[1]. wraz z całą załogą. Po krótkiej przerwie, budowę okrętu zakończono 7 maja 1765 roku. Koszt budowy wyniósł 63 176 funtów i 3 szylingów, co według dzisiejszych^[kiedy?] cen odpowiada kwocie 50 milionów funtów. Do budowy zużyto drewno z 6000 drzew, a 90% wykorzystanego materiału stanowiła dębina.