Hinajana

Hinajana – nazwa „hīnayāna” (sanskr. हीनयान; chiń. xiaosheng 小乘, kor. sosŭng 소승, jap. shōjō, wiet. tiểu thừa) oznacza Podrzędny Pojazd, Gorszy Wóz, Niższy Wóz (według Pali Text Society: hina = 1. gorszy, niższy, 2. pozbawiony), choć często tłumaczy się tę nazwę jako Mały Wóz. Termin ten został nadany kilku szkołom spośród wczesnych szkół buddyjskich przez ich oponentów^[1] ze szkoły mahāsaṃghika na II soborze w Vesali (lub Vaishali, Wajśali) za panowania króla Kalasoki około roku 386 p.n.e.

Zgodnie z tekstami mahajany, istniało kilkanaście (różne źródła podają osiemnaście albo dwanaście) szkół określanych wspólnym mianem „hinajana”. W buddyzmie tybetańskim przekazywane są nadal poglądy filozoficzne dwóch szkół hinajany: sautrāntika i wajbaszika. Obie wywodziły się z sarvāstivādy i nie były powiązane ze szkołą theravady. Wymieniane są obok szkół madhyamika i cittamatra (jogaczara) należących do mahajany.

Szkoły hinajany określało się również mianem śravakajana i pratjekabuddajana. Nazwa ta wywodziła się z ideału śravaka – kogoś, kto pragnie własnego oświecenia, przeciwstawianego ideałowi bodhisattvy.

Nazwa hinajana współcześnie jest używana jako określenie podstawowego poziomu nauk buddyjskich przez tradycje mahajany. Nieprzerwany przekaz nauk dawnych szkół hinajany istnieje nadal m.in. w buddyzmie tybetańskim, który jest „buddyzmem Trzech Pojazdów”: hinajany, mahajany i wadżrajany”, gdzie przekazy hinajany istnieją obok przekazów mahajany w trzech zbiorach kanonu Sutr, Vinaji, Abhidarmy zawartych w Kandziurze. Przekaz hinajany stanowi tam podstawę i rdzeń nauk buddyjskich oraz odniesienie dla nauk mahajany – więcej czytaj w artykule Hinajana w buddyzmie tybetańskim. Podobnie w pozostałych współczesnych tradycjach buddyjskich nauki związane z poziomem hinajany stanowią fundament dla charakterystycznych dla danej szkoły nauk i metod.

Zgodnie z postanowieniami zjazdu World Fellowship of Buddhists w Colombo (Sri Lanka) z 1950 roku oraz VI Synodu Buddyjskiego w Rangunie – nazwa „hinayana” w odniesieniu do szkół współczesnego buddyzmu nie powinna być używana. Natomiast jeżeli chodzi o styl nauczania współczesnych nauczycieli różnych tradycji niezwiązanych z theravadą, stosowanie terminu „hinajana” nie w odniesieniu do nauk szkoły therawady, lecz wobec śrawakajany i pratjekabuddajany jest bardzo pomocne, ponieważ nadaje kontekst naukom z poziomu bodhisattwajany.

Współcześni buddyjscy mistrzowie tradycyjnie wierzą tylko w późną madhjamakę, tak jak w tybetańskich naukach lamrim, stopni na ścieżce. Tymczasem obecnie historycy odkrywają, że już wczesny buddyzm miał podobne poglądy, które mogły ulec zanikowi, np. zapiski Pyrrona z Elidy^[2]. Sautrantika nawet zaczyna zastanawiać w świetle najnowszej nauki, np. prac kogniwistycznych Donalda Hoffmana.