Historyzm (architektura)

Neoromanizm: F. Schwechten, Zamek Cesarski w Poznaniu
Neogotyk: H. von Ferstel, Kościół Wotywny w Wiedniu
Neorenesans: E. Rost, Ratusz w Bielsku-Białej
Neobarok: Ch. Garnier, Opéra Garnier w Paryżu
Eklektyzm: H. Majewski, Pałac Izraela Poznańskiego w Łodzi
Neomauretanizm: V. I. Ullmann i J. Niklas, Synagoga Hiszpańska w Pradze
Styl arkadowy: L. von Klenze, Rezydencja w Monachium

Historyzm – nurt w XIX-wiecznej architekturze światowej, polegający na naśladownictwie stylistyki minionych epok.

Początkowo opierał się na przeciwstawieniu klasycyzmowi i zainteresowaniu przeszłością, badaną w sposób naukowy. Zbiegł się z romantyzmem w sztuce i literaturze. Powstał z romantycznej tęsknoty za tym, co dalekie, za historią i nieskrępowaną naturą. Człowiek nastrojony romantycznie uciekał od zbiorowości, szukał samotności, tego co osobiste, rodzime i ludowe, szukał bezkształtności i dowolności jako przeciwieństwa przymusu zawodowego i społecznego, prostoty graniczącej z prymitywizmem. Był przeciwny racjonalizmowi, chłodowi, wyniosłości charakterystycznej dla klasycyzmu. Za tym wszystkim stała także niepewność wobec teraźniejszości.


From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by razib.in