II wojna punicka

Ten artykuł od 2022-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

II wojna punicka

wojny punickie
Główne kampanie II wojny punickiej
Czas	218–201 p.n.e.
Miejsce	Afryka Północna, Italia, Hiszpania
Przyczyna	konflikt między Kartaginą i Rzymem
Wynik	zwycięstwo Republiki rzymskiej
Strony konfliktu
Kartagina, Celtyberowie, Numidia (do 203), Syrakuzy (214–212) Republika rzymska
Dowódcy
Hannibal, Magon Barkas †, Hazdrubal Barkas †, Hazdrubal Giskon †, Syfaks Publiusz Scypion †, Gnejusz Scypion †, Gajusz Flaminiusz †, Semproniusz Longus, Emiliusz Paulus †, Terencjusz Warron, Minucjusz Rufus †, Fabiusz Kunktator, Marcellus †, Scypion Africanus
Straty
dokładnie nieznane, wysokie ok. 300 000 zabitych[potrzebny przypis]
Multimedia w Wikimedia Commons

Druga wojna punicka toczyła się w latach 218–201 p.n.e. między Kartaginą i Rzymem. Była to druga i największa z wojen punickich.

Prowadzona była na Półwyspie Apenińskim, Iberyjskim, na Sycylii i w Afryce Północnej. Jej główną postacią był Hannibal, kartagiński wódz z rodu Barkidów. Pretekstem do wojny było zaatakowanie przez Hannibala Saguntu, sprzymierzonego z Rzymem greckiego miasta-państwa na obecnym wybrzeżu katalońskim.

Hannibal przeprawiwszy się ze swoją armią z Hiszpanii przez Alpy do Italii postanowił zaskoczyć Rzymian od północy. Mimo wyczerpującej przeprawy przez góry (armia straciła m.in. większość słoni bojowych) odniósł szereg imponujących zwycięstw (bitwa nad Trebią, bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim, bitwa pod Kannami), jednakże z uwagi na ograniczone możliwości logistyczne i rekrutacyjne nie mógł wykorzystać swoich zwycięstw.

W tym czasie Rzymianie najpierw przystąpili do podboju kartagińskich posiadłości w Hiszpanii, a potem za radą Scypiona Afrykańskiego Starszego zaatakowali afrykańskie centrum kartagińskiego imperium, co spowodowało odwołanie armii Hannibala z Italii. W 202 p.n.e. Scypion Afrykański pokonał Hannibala w bitwie pod Zamą.

Po wojnie Rzym zagarnął posiadłości Kartaginy w Hiszpanii. Oprócz tego Kartagina musiała zniszczyć swoją flotę, przekazać część posiadłości afrykańskich numidyjskim sprzymierzeńcom Rzymu i zapłacić ogromną kontrybucję.