Imipramina
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
3-(10,11-dihydro-5H-dibenzo[b,f]azepin-5-ylo)-N,N-dimetylopropano-1-amina
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
C19H24N2
|
Masa molowa
|
280,41 g/mol
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
50-49-7 (wolna zasada) 113-52-0 (chlorowodorek)
|
PubChem
|
3696
|
DrugBank
|
DB00458
|
SMILES
|
CN(C)CCCN1C2=CC=CC=C2CCC3=CC=CC=C31
|
|
InChI
|
InChI=1S/C19H24N2/c1-20(2)14-7-15-21-18-10-5-3-8-16(18)12-13-17-9-4-6-11-19(17)21/h3-6,8-11H,7,12-15H2,1-2H3
|
InChIKey
|
BCGWQEUPMDMJNV-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
Klasyfikacja medyczna
|
ATC
|
N06AA02
|
|
Uwagi terapeutyczne
|
|
Drogi podawania
|
doustnie
|
|
|
Imipramina (łac. imipraminum) – organiczny związek chemiczny, trójpierścieniowy lek przeciwdepresyjny. Pierwszy w pełni skuteczny lek przeciwdepresyjny, zastosowany w 1957. Hamuje wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny ze szczeliny synaptycznej. Wykazuje umiarkowane działanie przeciwcholinergiczne obwodowe i ośrodkowe oraz słabe działanie przeciwhistaminowe. Wchłania się z przewodu pokarmowego w 50%, metabolizowany w wątrobie do dezypraminy, czynnego metabolitu, który ma także działanie psychotropowe. Silnie wiąże się z białkami osocza, okres półtrwania wynosi 10–16 godz., wydalana z moczem i kałem w ciągu jednej doby po podaniu, przenika do mleka. Lek może działać teratogennie.