Infralapsarianizm (od łac. infra – „po” i lapsus – „upadek”; „po upadku”) – jest w chrześcijańskiej teologii reformowanej, jednym z dwóch możliwych i ortodoksyjnych (obok supralapsarianizmu)[1] poglądów doktrynalnych odnośnie do teoretycznej kolejności Bożych postanowień podejmowanych przed założeniem świata w kwestii predestynacji.
W odróżnieniu od supralapsarianizmu jest poglądem mniej radykalnym, choć nadal pozostaje doktryną ortodoksyjną z reformowanego punktu widzenia. Głosi, iż postanowienie Boże dotyczące suwerennego wyboru i predestynacji jednych ludzi do zbawienia, a innych na potępienie zostało przez Boga powzięte dopiero po wydaniu postanowienia dopuszczającego ich upadek.
A zatem pierwszym i ostatecznym celem Boga jest wywyższenie siebie bardziej przez stworzenie świata i ludzi, a dopiero w następnej kolejności przez przeznaczenie jednych do zbawienia, a innych na potępienie.
Infralapsarianinem był m.in. Jan Kalwin (wbrew temu Karl Barth dostrzega w nim tendencję do supralapsarianizmu[2]) oraz François Turretin[3].
