Treaty Between the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republics on the Elimination of Their Intermediate-Range and Shorter-Range Missiles | |
Inne określenia |
INF Treaty |
---|---|
Przedmiot regulacji |
całkowita likwidacja amerykańskich i radzieckich rakietowych pocisków balistycznych krótkiego, średniego oraz pośredniego zasięgu, a także zakaz ich produkcji, przechowywania i używania |
Podpisanie |
8 grudnia 1987 |
Wejście w życie |
1 czerwca 1988 |
Liczba sygnatariuszy | |
Język oryginału | |
Wygaśnięcie |
2 sierpnia 2019 |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty[1][2], w skr. INF Treaty[1][2]; ofic. Treaty Between the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republics on the Elimination of Their Intermediate-Range and Shorter-Range Missiles[3] (pol. „Traktat o całkowitej likwidacji pocisków rakietowych krótkiego i średniego zasięgu”[4], „Traktat INF”[4]) – umowa międzynarodowa zawarta 8 grudnia 1987 roku w Waszyngtonie pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim, dotycząca całkowitej likwidacji uzbrojenia w postaci rakietowych pocisków balistycznych krótkiego (ang. SRBM), średniego (ang. MRBM) oraz pośredniego (ang. IRBM) zasięgu obu traktatowych stron, a także zakazu jego produkcji, przechowywania i używania[1][5]. Podpisana przez prezydenta USA Ronalda Reagana i przywódcę ZSRR, Sekretarza Generalnego KC KPZR Michaiła Gorbaczowa została ratyfikowana przez Senat Stanów Zjednoczonych 28 maja 1988 roku, z kolei jej wejście w życie miało miejsce 1 czerwca tego roku[3].
Bezpośrednim powodem przystąpienia przez Związek Radziecki do rozmów nad zakazem pocisków balistycznych średniego i pośredniego zasięgu, było rozpoczęcie w 1984 roku rozmieszczania w Europie pocisków balistycznych średniego zasięgu Pershing II o zwiększonym zasięgu i doskonałej jak na owe czasy celności z dokładnością CEP 50 m. Osiągnięte w wyniku rozmów porozumienie zakładało zlikwidowanie odpalanych z lądu termojądrowych i konwencjonalnych pocisków balistycznych i pocisków manewrujących o zasięgu od 500 do 5500 km.
Traktat INF zawierał niezwykle obszerne i nachalne ustalenia dotyczące inspekcji weryfikacyjnych oraz monitoringu obu będących jego sygnatariuszami stron. Był przy tym pierwszym i jedynym tego rodzaju traktatem, który faktycznie eliminował całą klasę broni jądrowej[6]. Eliminując głównie pociski rakietowe stacjonujące w Europie, układ znacznie zmniejszył ryzyko wybuchu wojny nuklearnej na Starym Kontynencie i utorował drogę do negocjacji w sprawie taktycznej broni nuklearnej oraz chemicznej, a także negocjacji w sprawie sił konwencjonalnych w Europie[6]. W ramach wykonywania jego postanowień do 1 czerwca 1991 roku zniszczono w sumie 2692 pociski rakietowe, 889 pocisków średniego zasięgu i 957 pocisków krótkiego zasięgu po stronie radzieckiej oraz 677 pocisków średniego zasięgu i 169 pocisków krótkiego zasięgu po stronie amerykańskiej[5][6]. Traktat jest powszechnie uznawany za jedno z głównych porozumień kończących zimną wojnę[7].
Traktat utracił ważność 2 sierpnia 2019 roku za sprawą wycofania się z niego Stanów Zjednoczonych[4][8].