Inulina (łac. inulinum) – polisacharyd[1] zbudowany z około 30–35 cząsteczek monocukrów połączonych wiązaniami β-2,1-glikozydowymi w nierozgałęziony łańcuch. Łańcuch ten, zbudowany z reszt β-D-fruktofuranozy, zawiera jedną terminalnie umieszczoną cząsteczkę D-glukozy (na końcu redukującym) oraz drugą, w środku łańcucha, połączoną wiązaniem 1,3-glikozydowym[2]. Masa cząsteczkowa inuliny to ok. 5000 Da. Należy do fruktanów, jest prebiotykiem[3].
Człowiek nie trawi inuliny[4]. Jej rozkładu dokonują bakterie w okrężnicy[4]. Spożywanie dużych ilości inuliny (ponad 20 - 30 g/ doba) może powodować wzdęcie, ból brzucha, w skrajnym przypadku biegunkę[5].
- ↑ Harper’s illustrated biochemistry. New York: Lange Medical Books/McGraw-Hill, 2003, s. 109. ISBN 0-07-138901-6.
- ↑ Davies D D., Giovanelli J., ap Rees T., 1969, Biochemia roślin, Warszawa, PWRiL, 145.
- ↑ BartoszB. Kulczyński BartoszB., AnnaA. Gramza-Michałowska AnnaA., Health benefits of inulin-type fructans, „Medycyna Rodzinna”, 22 kwietnia 2016 [dostęp 2019-10-16] (pol.).
- ↑ a b Inulina z cykorii, Kolagen NCN Polska [zarchiwizowane 2019-10-16] .
- ↑ Inulina :: Biotechnologia: e-biotechnologia.pl :: Biotechnologiczny Portal Internetowy-aktualności, artykuły, laboratorium, studia biotechnologiczne. [online], www.e-biotechnologia.pl [dostęp 2019-11-04] .
