Izolacja w medycynie oznacza różne środki ochronne podejmowane, aby zapobiec przenoszeniu się biologicznych czynników chorobotwórczych wywołujących choroby zakaźne od osób chorych, zakażonych i podejrzanych o zakażenie na inne osoby, w tym na innych pacjentów, pracowników służby zdrowia i odwiedzających. Istnieją różne formy izolacji, od takich, w których dozwolony jest kontakt z innymi pacjentami i odwiedzającymi przy zachowaniu szczególnych środków ostrożności do całkowitego odosobnienia.
Izolacja jest stosowana najczęściej wobec osób chorych na choroby wywoływane przez wirusy[1]. Podczas kontaktu z osobami chorymi i zakażonymi stosuje się odzież ochronną. Należą do nich najczęściej kitle, kombinezony ochronne, maseczki ochronne i rękawiczki medyczne[2].
Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi, definiuje izolację jako: „odosobnienie osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemożliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby” (Dz.U. z 2023 r. poz. 1284+). Izolacja dotyczy osób chorych, zakażonych lub podejrzanych o zakażenie natomiast odosobnienie osób zdrowych, które były narażone na zakażenie nazywane jest kwarantanną.