Jack Warner (1955) | |
Prawdziwe imię i nazwisko |
Jacob Warner |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci |
9 września 1978 |
Zawód | |
Współmałżonek |
Irma Solomons (1916–1935) |
Lata aktywności |
1927–1972 |
Jack Leonard Warner, J.L. Warner (ur. 2 sierpnia 1892 w London, zm. 9 września 1978 w Los Angeles) – amerykański producent filmowy i przedsiębiorca, współzałożyciel i prezes Warner Brothers. Był także członkiem założycielem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej[1]. Jego kariera w branży filmowej trwała około czterdziestu pięciu lat, najdłużej ze wszystkich ówczesnych prezesów hollywoodzkich wytwórni filmowych[2].
Piastując stanowisko wiceprezesa ds. produkcji Warner Bros., wraz z bratem Samem doprowadził do powstania pierwszego filmu dźwiękowego pt. Śpiewak jazzbandu[3]. Po śmierci Sama rozpoczął długoletnią walkę o władzę nad wytwórnią ze starszymi braćmi, Harrym i Albertem. W latach 50. XX wieku przejął wyłączną kontrolę nad Warner Bros. po tym, jak potajemnie nabył udziały od braci, po uprzednim przekonaniu ich do wspólnej sprzedaży przedsiębiorstwa[4].
Chociaż jego pracownicy lękali się go i kpili z jego specyficznego poczucia humoru, zdobył szacunek środowiska filmowego za swoje trafne decyzje i bezkompromisowość[2]. Zatrudnił wiele gwiazd wytwórni[5] i promował produkcję dramatów filmowych o problemach społecznych Ameryki lat 30., które stały się znakiem rozpoznawczym Warner Brothers[6].
W trakcie kariery był postrzegany jako osoba enigmatyczna i pełna sprzeczności[7]. Chociaż był zagorzałym republikaninem, w wielu swoich filmach propagował Nowy Ład, politykę demokratycznego prezydenta Franklina Roosevelta[6]. Krytykował faszyzm i III Rzeszę na długo przed przyłączeniem się Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej[8]. Jednocześnie był przeciwnikiem komunizmu i po wojnie zeznawał przed Komisją Izby Reprezentantów ds. Działalności Nieamerykańskiej, gdzie dobrowolnie podał nazwiska scenarzystów zwolnionych z powodu przynależności do Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych lub sympatii prokomunistycznych[9]. Pomimo kontrowersyjnego wizerunku publicznego, Warner odgrywał istotną rolę w przemyśle filmowym, aż do przejścia na emeryturę na początku lat 70. XX wieku[10].