 Herb Janina | |
| Typ herbu | |
|---|---|
| Zawołanie |
Janina |
| Alternatywne nazwy |
Campum, Campus Intra, Clipeus In Clipeum, Janyna, Pole w Polu, Szczyt w szczycie[1][2] |
| Pierwsza wzmianka | |
Janina – polski herb szlachecki, noszący zawołanie Janina[3]. Wzmiankowany w najstarszym zachowanym do dziś polskim herbarzu, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae, spisanym przez historyka Jana Długosza w latach 1464–1480[4]. Janina jest jednym z 47 herbów adoptowanych przez bojarów litewskich na mocy unii horodelskiej z 1413 roku[5].
Herb występował głównie wśród rodzin osiadłych w ziemi krakowskiej, sandomierskiej, łęczyckiej i sieradzkiej[6]. Spośród najbardziej znanych rodów pieczętujących się herbem Janina, należy wymienić Sobieskich[7] i Piaseckich[8].
Janiny używał też król Polski, Jan III Sobieski[7].
- ↑ Jan Długosz, Insignia seu Clenodia Regis et Regni Poloniae. Z kodeksu kórnickiego, wydał dr. Z. Celichowski, Zygmunt Celichowski, Poznań: Biblioteka Kórnicka, 1885, s. 25 [dostęp 2021-06-14] (pol.).
- ↑ Antoni Małecki, Studya heraldyczne, t. I, Lwów: Nakład autora z drukarni zakładu narodowego im. Ossolińskich, 1890, s. 67 [dostęp 2021-07-04] (pol.).
- ↑ Alfred Znamierowski, Herbarz rodowy, Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 109, ISBN 83-7391-166-9.
- ↑ Jan Długosz, Insignia seu Clenodia Regis et Regni Poloniae. Z kodeksu kórnickiego, wydał dr. Z. Celichowski, Zygmunt Celichowski, Poznań: Biblioteka Kórnicka, 1885, s. 23 [dostęp 2021-06-14] (pol.).
- ↑ Władysław Semkowicz (red.), Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie., t. VIII, Kraków: Towarzystwo Heraldyczne we Lwowie, 1928, s. 142.
- ↑ Alfred Znamierowski, Herbarz rodowy, Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 109, ISBN 83-7391-166-9.
- ↑ a b Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. VIII, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 428-436 [dostęp 2021-05-22].
- ↑ Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. VII, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 278-281 [dostęp 2021-05-22].