Jansenizm

Jansenizm – ruch teologiczno-duchowy zapoczątkowany przez biskupa Ypres, Corneliusa Jansena (1585–1638), którego dzieło Augustinus stało się podstawą tej nauki. Rozwój jansenizmu przypadł na przełom XVII i XVIII wieku. Zyskał on znaczne uznanie we Francji i w Niderlandach stając się przyczyną kryzysu Kościoła katolickiego w tych państwach.

Jansenizm, powołując się na św. Augustyna, kładł nacisk na zepsucie natury ludzkiej^[1], niezbędność i wystarczający charakter łaski Bożej do przestrzegania przykazań, co zbliżało ją do kalwińskiej teorii predestynacji. Jednym z zaleceń tej nauki było rzadkie i starannie przygotowane przystępowanie do Komunii, ponieważ uważano, że grzesznicy nie są jej godni. Wyznawano również surową, nieortodoksyjną doktrynę etyczną – tucjoryzm. Między innymi te stwierdzenia spowodowały potępienie jansenizmu przez papieży Innocentego X i Klemensa XI. Na potępienie wpływ miała również postawa jezuitów, którzy promowali odmienną doktrynę o łasce (molinizm) i moralności (probabilizm), a także zaniepokojenie dworu francuskiego religijnymi namiętnościami (jansenizm był najpopularniejszy we Francji; jego zwolennikami byli Jean Racine i Blaise Pascal).

W XVII wieku jansenistyczny ruch pobożnościowy zyskał rzesze zwolenników wśród propagatorów gallikanizmu, a także w surowych klauzurowych zakonach Francji. Najsławniejszym ośrodkiem tej formy życia religijnego był klasztor cystersek Port-Royal-des-Champs w dolinie Chevreuse pod Paryżem, który popadł w ostry konflikt z francuskim dworem królewskim i w konsekwencji został rozwiązany i zburzony w 1709 roku.