Jehu

Jehu

‏יֵהוּא‎

Jehu w Promptuarii Iconum Insigniorum
król Izraela
Okres	od 841 p.n.e. do 814 p.n.e.
Poprzednik	Joram
Następca	Joachaz
Dane biograficzne
Data śmierci	814 p.n.e.
Ojciec	Jozafat
Dzieci	Joachaz

Jehu (hebr. ‏יֵהוּא‎, On jest Jahwe, w tekstach asyryjskich: Jaua) – postać biblijna ze Starego Testamentu, syn Jozafata, syna Nimsziego, król północnego Izraela w latach 841–814 p.n.e.^[1]

Początkowo jeden z dowódców wojskowych króla Jorama, później, podburzony przez proroka Elizeusza, wywołał powstanie religijne, w wyniku którego wyeliminowana została ze sceny politycznej dynastia Omridów. Krwawe prześladowania Jehu miały na celu przywrócenie religii jahwistycznej, chociaż sam król nie zdelegalizował kultu najstarszego bożka królestwa − złotego cielca.

Za panowania Jehu kraj został zaatakowany przez króla Aramejczyków Chazaela^[2]: Chazael pobił Izraelitów na całym ich obszarze, od Jordanu na wschód słońca, cały obszar Gileadu, Gadytów, Rubenitów, Manassytów – od Aroeru, który leży nad rzeką Arnon – Gilead i Baszan.

Pojawia się w II Księdze Królewskiej, w rozdz. 9–10.