Kapitulacja Warszawy – układ kapitulacyjny podpisany 28 września 1939 roku przez generałów Tadeusza Kutrzebę i Johannesa Blaskowitza, kończący obronę Warszawy w czasie kampanii wrześniowej.
25–26 września Polacy odparli natarcia niemieckiej 8 Armii na lewobrzeżną Warszawę. W obliczu beznadziejnej sytuacji polityczno-militarnej oraz tragicznego położenia, w którym znalazła się ludność cywilna, dowódca Armii „Warszawa” gen. Juliusz Rómmel podjął decyzję o kapitulacji. 27 września zawarty został rozejm a następnego dnia w fabryce Škody na Rakowcu podpisano układ kapitulacyjny. Na mocy jego postanowień polscy podoficerowie i szeregowcy po krótkim pobycie w niewoli mieli zostać zwolnieni do domów. W obozach jenieckich mieli zostać osadzeni wyłącznie oficerowie, na honorowych warunkach, z zachowaniem bocznej broni białej. Uzgodniono również szereg kwestii administracyjno-gospodarczych, związanych z przejęciem władzy przez niemiecki aparat okupacyjny. Działalność polskich partii i organizacji politycznych została na mocy układu zawieszona.
Między 29 września a 2 października obrońcy Warszawy złożyli broń i opuścili miasto. Jednocześnie do Warszawy wkroczyły jednostki Wehrmachtu.