Karabin maszynowy Maxim

Maxim – rodzina karabinów maszynowych, której pierwowzorem był ciężki karabin maszynowy Hirama Maxima skonstruowany w 1884 roku^[1]. Była to broń skomplikowana, droga w produkcji i wymagająca dobrze wyszkolonej obsługi, ale przewyższająca pod każdym względem używane wcześniej kartaczownice.

Na przełomie XIX i XX wieku H. Maximowi udało się sprzedać niewielką liczbę egzemplarzy swojego ckm-u największym europejskim armiom (wyjątkiem była armia francuska, która zakupiła ckm Hotchkiss). W następnych latach, wzorując się na zakupionych egzemplarzach, w krajach tych powstały nowe wersje tego ckm-u, które, zachowując schemat działania (automatyka uruchamiana krótkim odrzutem lufy, ryglowanie kolankowo-dźwigniowe), różniły się szczegółami konstrukcyjnymi i zastosowaną amunicją. Najdalej poszli konstruktorzy angielscy, którzy zmienili kierunek łamania dźwigni ryglującej, co pozwoliło na znaczne zmniejszenie wielkości komory zamkowej i w rezultacie na zmniejszenie masy ckm-u. Około 1890 roku armia brytyjska, niemiecka i amerykańska marynarka wojenna zakupiły ulepszoną wersję Maxima. Stosowany przez wojsko niemieckie podczas wojen kolonialnych, od 1899 stosowany przez kawalerie. Powszechnie używany podczas I wojny światowej^[2].

Do najbardziej znanych pochodnych ciężkiego karabinu maszynowego Hirama Maxima należą:

• ckm Maxim MG08 (Niemcy)
• lkm Maxim MG08/15
• ckm Maxim wz. 1910 (Rosja a później ZSRR)