Back قرقور (سفينة) Arabic Карака Byelorussian Карака Bulgarian Karaka BS Carraca Catalan Karaka Czech Каракка CV Carac Welsh Karak Danish Karacke German
Karaka, karraka — typ trzymasztowego, rzadziej czteromasztowego statku żaglowego, rozwinięty w krajach śródziemnomorskich w XV wieku.
Przyjmuje się, że ten typ jednostki żaglowej powstał z połączenia kogi, wprowadzonej na Morze Śródziemne przez piratów z Bajonny, oraz miejscowych typów łodzi[1]. Karaki były pierwszymi w Europie statkami przystosowanymi do oceanicznych podróży z uwagi na wielkość i pojemność, pozwalające na gromadzenie zapasów na długie wyprawy. Używane były zwłaszcza przez hiszpańskich i portugalskich odkrywców w XV i XVI wieku. Północnoeuropejskim odpowiednikiem tego typu był holk. W XVI wieku przekształcona konstrukcja karaki została rozwinięta w galeon.
Na pierwszym i drugim maszcie (fokmaszcie i grotmaszcie) karaki nosiły ożaglowanie rejowe, a na ostatnim, bezanmaszcie – ożaglowanie łacińskie. W porównaniu z wcześniejszymi konstrukcjami kasztele straciły zwieńczenia obronne. Przedni kasztel został mocno wysunięty do przodu przed dziób.[2] W XIV wieku uzbrojenie karak składało się z balist, w XV w. z 3-6 dział umieszczonych na nadbudowie rufowej; później liczbę dział zwiększano, ustawiając je wzdłuż burt na pokładzie środkowym i międzypokładzie. Załoga wojennej karaki liczyła na ogół 100-200 ludzi (30% marynarzy, 70% żołnierzy)[3].
- ↑ Jerzy W. Dziewulski: Wiadomości o jachtach żaglowych. Warszawa: Alma-Press, 2008, s. 329-330. ISBN 978-83-7020-358-0.
- ↑ Tadeusz Górski, Dzieje polskiej floty, Gdańsk: L&L, 2007, ISBN 978-83-60597-04-0.
- ↑ Mała encyklopedia wojskowa. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1970, s. 29-30.