Karol Modzelewski

Karol Modzelewski

Karol Modzelewski (2017)
Imię i nazwisko urodzenia	Cyryl Budniewicz
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1937 Moskwa
Data i miejsce śmierci	28 kwietnia 2019 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	historyk mediewista, nauczyciel akademicki
Tytuł naukowy	profesor nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski (1962–1964) Instytut Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk (1972–1983) Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk (1989–1992) Uniwersytet Wrocławski (1992–1994) Uniwersytet Warszawski (1994–2019)
Stanowisko	senator I kadencji (1989–1991)
Partia	PZPR (1957–1964) Unia Pracy (1992–1995)
Rodzice	Natalia Wilter Zygmunt Modzelewski (ojczym)
Małżeństwo	Małgorzata Goetz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Karol Cyryl Modzelewski (ur. 23 listopada 1937 w Moskwie, zm. 28 kwietnia 2019 w Warszawie^[1]) – polski historyk mediewista, profesor nauk humanistycznych, członek Polskiej Akademii Nauk oraz dysydent, więzień polityczny i działacz opozycji demokratycznej w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, senator I kadencji. Kawaler Orderu Orła Białego.

Od 1957 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1964 wraz z Jackiem Kuroniem autor Listu otwartego do partii krytykującego linię polityczną PZPR za odejście od ideałów socjalizmu; napisanie tego listu skutkowało wydaleniem jego autorów z PZPR. Jeden z inicjatorów protestów studenckich na Uniwersytecie Warszawskim w marcu 1968. Od listopada 1980 do kwietnia 1981 pierwszy rzecznik prasowy Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, inicjator przyjęcia przez związek jego nazwy „Solidarność”. Kilkakrotnie więziony i internowany ze względów politycznych w czasach PRL, osadzony łącznie przez osiem i pół roku^[a].

Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego (1992–1994) i Uniwersytetu Warszawskiego (1994–2019), członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, w latach 2007–2010 wiceprezes PAN. W 2007 laureat Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej za monografię Barbarzyńska Europa (2004), w której podjął kwestię powstawania tożsamości europejskiej pod wpływem tradycji przedchrześcijańskich. Autor wyróżnionej Nagrodą Literacką „Nike” autobiografii Zajeździmy kobyłę historii. Wyznania poobijanego jeźdźca (2013), w której rozliczał się ze swojej działalności ideowej i politycznej zapoczątkowanej w latach 50., a także krytykował sposób przeprowadzenia transformacji ustrojowej w Polsce, wskazując na negatywne skutki transformacji związane z dominacją modelu neoliberalnego.