Kery

Ten artykuł dotyczy greckich bogiń zemsty. Zobacz też: jądro homomorfizmu, oznaczane jako Ker f.

Kery (stgr. κῆρες kē̂res, lp κήρ kḗr) – w mitologii greckiej żeńskie demony śmierci związane z Przeznaczeniem.

Uważane za córki Nyks (nocy) i za siostry Morosa (losu, przeznaczenia), Tanatosa (śmierci) i Hypnosa (snu)^[1]. Hezjod w Teogonii obok jednej kery wymienia ich wiele^[2].

Były zwiastunami nieszczęścia, okrutnymi i złowrogimi bóstwami gwałtownej śmierci, wydostającymi się z krainy zmarłych (Hadesu) na ziemię podczas wojen i krążącymi na polach bitew, gdzie walcząc o zdobycz, polowały na rannych i zabitych^[3][4][5]. Przedstawiano je w postaci czarnych skrzydlatych istot o strasznym wyglądzie, okrytych płaszczem nasiąkniętym krwią. Wielkimi zębami i długimi pazurami rozszarpywały ciała padłych wojowników, wysysając z nich krew^[2][3]. Towarzyszył im pożerający zwłoki demon Eurynomos^[5]. Wraz z nim zaliczano je do orszaku Aresa, podobnie jak Dejmosa, Fobosa i Eris^[6].

Wierzono, że każdy człowiek ma własną kerę, będącą zarazem wyznacznikiem rodzaju życia lub śmierci, jak np. w przypadku wyboru dokonanego przez Achillesa^[2]. W Iliadzie Homera są one uosobieniem losów jego bohaterów, gdy w akcie kerostazji Zeus odważa na szalach kery Achillesa i Hektora^[4][3] albo decydują one o życiu Achillesa i Memnona.

Swą rolą i wyglądem nierzadko mylone z Harpiami, Mojrami i Eryniami^[3], szczególnie z tymi ostatnimi jako boginiami krwawej zemsty^[4]. W epoce klasycznej występują raczej jako pojęcia literackie zapożyczone od Homera^[2]. Nie lubiane przez bogów i ludzi, rzadko wyobrażano je w ikonografii^[3].