 |
Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Klasycyzm francuski – dominujący kierunek w literaturze i sztuce francuskiej XVII wieku. Klasycyzm był odrębną od europejskiej formą kultury i rozwijał się we Francji w czasach polskiego baroku.
Klasycyzm francuski nawiązywał do sztuki antycznej i renesansowej. Prezentował nowatorski sposób myślenia w tradycyjnej, klasycznej formie. Pod wpływem racjonalizmu zakładał: jasność myśli, przejrzystość konstrukcji utworu, umiar, równowagę między formą a treścią, przedstawianie uniwersalnych elementów natury ludzkiej. Klasycyzm XVII w. stanowił zaprzeczenie barokowej ekspresji. Zachowano zasadę trzech jedności. Klasycyści uważali, że dzieło sztuki może powstać tylko dzięki ciężkiej pracy, a nie natchnieniu. Indywidualizm twórczy nie jest niczym pożądanym - nad zgodnością sztuki z wymogami klasycystycznymi czuwa powołana do życia w 1635 r. Akademia Francuska. Klasycyzm francuski został ukształtowany przez światopogląd zwany krytycyzmem. Charakteryzują go dydaktyzm, utylitaryzm i komizm. Jedną z ważniejszych zasad klasycyzmu francuskiego była "uczyć, bawiąc", dlatego dominujące gatunki tego kierunku to komedia, satyra, bajka, powiastka filozoficzna, utopia. Twórcy tego okresu w swoich dziełach, w myśl krytycyzmu, poddawali świat ocenie i, wykorzystując estetykę komizmu, skłaniali odbiorcę do refleksji nad obecnym stanem rzeczy, zachęcając jednocześnie do jego poprawy.