Klirens kreatyniny – najłatwiej uzyskiwany parametr szacujący filtrację kłębuszkową. Wykorzystuje się właściwości endogennego związku kreatyniny, będącego produktem metabolizmu mięśni, który swobodnie przesącza się w kłębuszkach nerkowych, nie ulega resorpcji i praktycznie nie wydziela się w nefronie. Cała przesączona ilość trafia do moczu.
Bezpośrednio wynik uzyskuje się przez pomiar wydalonej w ciągu pewnego okresu kreatyniny (zwykle doba) i pomiar stężenia kreatyniny w surowicy według wzoru.
gdzie:
- C – klirens kreatyniny (zwykle w ml/min, lepiej ml/(min×m²), czyli po korekcji na powierzchnię skóry pacjenta)
- Q – ilość wydalonej kreatyniny w jednostce czasu policzone ze wzoru (U – stężenie kreatyniny w moczu, V – objętość moczu)
- P – stężenie kreatyniny w surowicy (zwykle w mg/dl).
Jest to pomiar wiarygodny, ale uciążliwy. Zwykle w praktyce klinicznej stosuje się szacunkowe wyliczenia na podstawie stężenia kreatyniny we krwi oraz wieku, masy ciała i płci, według wzoru Cockcrofta-Gaulta.