Kojec – dzieło fortyfikacyjne, schron bojowy służący do obrony dna fosy w dawnych fortyfikacjach o narysie poligonalnym i twierdzach[1]. Budowany był do prowadzenia ognia skrzydłowego wzdłuż rowu fortecznego (fosy). Mieścił od dwóch do czterech izb artyleryjsko-strzeleckich, pomieszczenie załogi i magazyn amunicji. Był usytuowany w skarpie lub przeciwskarpie rowu fortecznego, w połowie długości prostego odcinka rowu fortecznego lub na jego załamaniach. Kojec służący do ostrzału w jednym kierunku nosił nazwę pojedynczego (jednostronnego), a w dwóch kierunkach podwójnego (obustronnego). Mógł mieć połączenie poterną (podziemnym chodnikiem komunikacyjnym) z wnętrzem twierdzy lub fortu[2].
W Polsce nazwę kojec stosowano także dla określenia kaponiery[3].
-
Kojec. Fragment fortyfikacji Zamościa z XIX w. Kojec po prawej, po lewej mur, który zabezpieczał. -
Kojec. Fragment fortyfikacji Zamościa z XIX w. Pierwotnie wokół kojca była woda (z Łabuńki). Jej przepływ umożliwiał łukowaty tunel pod spodem (częściowo widoczny nad ziemią). Z tyłu nasyp, którym można było uzupełniać załogę i nieść jej pomoc. -
Kojec w Zamościu
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwieSłownik A-K s326BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Ryszard Henryk Bochenek 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach, wyd. 1989, s. 104
- ↑ Encyklopedia Techniki Wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978, s. 266.