Konstantyn I Wielki

Konstantyn I Wielki

Gaius Flavius Valerius Constantinus

Głowa z kolosalnego posągu cesarza, Muzea Kapitolińskie w Rzymie
Cesarz rzymski
Okres	od 25 lipca 306 do 22 maja 337
Poprzednik	Konstancjusz I Chlorus
Następca	Konstantyn II, Konstancjusz II i Konstans
Dane biograficzne
Dynastia	konstantyńska
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 272 Nisz
Data i miejsce śmierci	22 maja 337 Nikomedia
Ojciec	Konstancjusz I Chlorus
Matka	Helena
Konkubina	Minerwina od 303 do 307
Dzieci	Kryspus
Żona	Fausta od 307 do 326
Dzieci	Konstantyn II, Konstancjusz II, Konstans, Konstantyna
Moneta
Solid Konstantyna I
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Święty
Konstantyn Wielki

Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας

cesarz rzymski równy apostołom
Konstantyn Wielki (mozaika w Hagia Sophia, Stambuł)
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 272 Nisz
Data i miejsce śmierci	22 maja 337 Nikomedia
Czczony przez	Cerkiew prawosławna
Wspomnienie	21 maja (kal. jul.) 3 czerwca (kal. greg.)
Szczególne miejsca kultu	Konstantynopol

Konstantyn I Wielki, Gaius Flavius Valerius Constantinus (ur. 27 lutego ok. 272 w Niszu w dzisiejszej Serbii, zm. 22 maja 337)^[1] – cesarz rzymski od 306 do 337 roku, święty Kościoła prawosławnego.

Był synem cesarza Konstancjusza Chlorusa i Heleny. W drodze do jedynowładztwa w cesarstwie pokonał w wojnach domowych Maksencjusza i Licyniusza. Z sukcesami walczył przeciwko plemionom barbarzyńskim: Frankom, Alamanom, Wizygotom i Sarmatom. Przekształcił dawną grecką kolonię Byzantion w nową siedzibę cesarza – Konstantynopol, który przez ponad tysiąc lat pozostał stolicą cesarstwa wschodniorzymskiego. Przeprowadził liczne reformy, które ukształtowały nowe formy ustroju społecznego, ekonomicznego i politycznego w państwie, za jego rządów cesarstwo przeżywało krótkotrwały okres świetności^[2].

Był pierwszym cesarzem, który przeszedł na chrześcijaństwo. Zakończył prześladowania chrześcijan wszczęte przez Dioklecjana i Galeriusza, a w 313 roku wydał edykt mediolański, proklamując swobodę wyznawania tej religii.