 |
Ten artykuł od 2015-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji: treść wygląda jak skopiowana żywcem z podręcznika (w tej edycji widoczne odwołania m.in. do nieistniejącego rysunku). |
Konsystencja – stopień ciekłości mieszanki betonowej jest określany przez klasy konsystencji lub przyjęte wartości, których odpowiednie tolerancje podaje norma PN-EN 206-1 [N1]. Konsystencja obrazuje zdolność mieszanki betonowej do odkształceń pod wpływem obciążenia. W zależności od metody badania, obciążenie może być zarówno ciężarem własnym mieszanki, jak i dodatkowym oddziaływaniem zewnętrznym. Według polskiej normy PN-EN 206-1:2003 pomiaru konsystencji należy dokonać jedną z metod [N1]:
- Metoda opadu stożka (według EN 12350-2)
- Metoda Ve-Be (według EN 12350-3)
- Metoda oznaczania stopnia zagęszczalności (według EN 12350-4)
- Metoda rozpływu (według EN 12350-5)
- Metoda specjalna, uzgodniona pomiędzy specyfikującym i producentem betonu do specjalnych zastosowań
Do każdej metody został określony osobny podział na klasy konsystencji. W starszych książkach i normach klasyfikowano konsystencje na podstawie nazw, które makroskopowo obrazowały cechy mieszanki betonowej:
- ciekła,
- półciekła,
- plastyczna,
- gęstoplastyczna,
- wilgotna,
- sypka,
- granicznie sypka,
We współczesnej literaturze i normach nie ma jasno określonej zależności pomiędzy dawnymi i obecnymi klasami konsystencji.