Kwiaton (fr. fleuron) – detal architektoniczny charakterystyczny dla motywów architektury i sztuki gotyku i neogotyku, wykonany w kształcie kwiatu o rozłożonych pączkach w otoczeniu zazwyczaj czterech liści na kilku poziomach[1][2][3], czasem uzupełniany żabkami.
W architekturze kwiaton stanowił najczęściej zakończenie iglicy będącej zwieńczeniem sterczyny, wimpergi, hełmu wieży, szczytu itp[1][2]. W sztuce stosowany był w meblarstwie, dekorował ołtarze i sprzęty kościelne, występował też w malarstwie[1].
Najbogatsze ukształtowanie posiadały kwiatony tworzone w XIII wieku[3].
Nazwę tę odnosi się również ogólnie do ornamentalnego potraktowania motywu kwiatu lub kwietnego bukietu.
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie sztuka1
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie pwn
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie szolg