Lockheed F-104 Starfighter

Ten artykuł od 2017-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Lockheed F-104G Starfighter

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Lockheed
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	średniopłat o konstrukcji metalowej
Załoga	1
Historia
Data oblotu	4 marca 1954
Wycofanie ze służby	1975 (USA), 2004 (Włochy)
Liczba egz.	2578
Dane techniczne
Napęd	1 × General Electric J79 turboodrzutowy z dopalaczem
Ciąg	48 kN (69 kN z dopalaczem)
Wymiary
Rozpiętość	6,36 m
Długość	16,66 m
Wysokość	4,09 m
Powierzchnia nośna	18,22 m²
Masa
Własna	6350 kg
Użyteczna	9365 kg
Startowa	13 170 kg (maksymalna)
Uzbrojenia	1 × działko M61 Vulcan kal. 20 mm 4 × AIM-9 Sidewinder do 1800kg uzbrojenia podwieszanego
Osiągi
Prędkość maks.	2125 km/h (2,0 Ma)
Prędkość wznoszenia	244 m/s
Pułap	15 240 m
Zasięg	670 km (bojowy) 2600 km (maksymalny)
Dane operacyjne
Użytkownicy
Byli użytkownicy samolotu
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Lockheed F-104 Starfighter – amerykański naddźwiękowy samolot myśliwski zdolny do osiągania wysokich prędkości w locie poziomym i podczas wznoszenia. Używany w wariantach myśliwca przechwytującego, samolotu myśliwsko-bombowego oraz dwumiejscowego samolotu szkolno-bojowego.

Autorem koncepcji samolotu jest Clarence „Kelly” Johnson. Wobec niewystarczającego ciągu ówcześnie dostępnych silników konstruktorzy F-104 skupili się na zapewnieniu małej masy własnej i jak najmniejszych oporów aerodynamicznych myśliwca. Ujemne cechy tego rozwiązania jak duże obciążenie powierzchni, małe wydłużenie płata próbowano poprawić poprzez zastosowanie klap przednich i tylnych. Poprawiło to takie cechy jak prędkość kątowa zakrętu i manewrowość w locie, jednak prędkość lądowania była duża, a lądowanie bez pracującego silnika – nadzwyczaj ryzykowne.

F-104 Starfightera wprowadzono do służby w amerykańskich siłach powietrznych w 1958 roku, ale ze względu na niewystarczający zasięg, udźwig uzbrojenia i wyposażenia został on wycofany już w 1967. Pomimo to, w znacznie zmodyfikowanej wersji F-104 dobrze sprzedawał się poza Stanami Zjednoczonymi i znaczna liczba tych maszyn znalazła się na wyposażeniu sił powietrznych wielu krajów, głównie Niemiec, Kanady i Włoch, gdzie służyły w roli myśliwsko-bombowej do połowy lat osiemdziesiątych, a we Włoszech w zmodernizowanej wersji aż do 2004. Zmodyfikowane wersje F-104 zyskały sobie złą reputację jako samoloty niebezpieczne i trudne w pilotażu. Duża liczba wypadków, szczególnie w Niemczech, była powodem, dla którego zyskał w Luftwaffe przezwiska Witwenmacher (owdawiacz) i, z powodu częstego wbijania się w ziemię, Erdnagel (śledź od namiotu). Od lat siedemdziesiątych został zastąpiony nowocześniejszymi samolotami (między innymi F-16). Ogółem wyprodukowano 2578 egzemplarzy.

Bardzo wiele cech samolot zawdzięczał małej rozpiętości, bardzo dużemu obciążeniu powierzchni płata i jego bardzo cienkiemu profilowi. Cechy te z jednej strony decydowały o dobrych parametrach prędkościowych samolotu, z drugiej jednakże sprawiały, że miał on ograniczone możliwości manewrowe, szczególnie prędkość kątową zakrętu, dużą prędkość lądowania. Ta ostatnia cecha, przy krótkim skoku podwozia, była powodem wielu katastrof (szczególnie podczas prób samolotu i zmagania się ze zjawiskiem pompażu silnika) oraz awaryjnego lądowania tą maszyną bez pracującego silnika.