Makia

Ten artykuł dotyczy formacji roślinnej. Zobacz też: makia Maackia – rodzaj roślin z rodziny bobowatych.

Makia (fr. maquis, wł. macchia^[1]) – zaroślowa formacja roślinna charakterystyczna dla obszaru śródziemnomorskiego, kształtująca się zwykle wtórnie w miejscach po usuniętych lasach twardolistnych, głównie dębowych, rzadziej sosnowych i cyprysowych. Makia w zależności od warunków siedliskowych bywa luźna lub gęsta, niska – wyłącznie zaroślowa (do 2,5 m wysokości), lub wysoka – z udziałem okazałych krzewów i niskich drzew osiągających do 5 m wysokości. Dominują zawsze krzewy, zwykle zimozielone o liściach skórzastych, miejscami z większym lub mniejszym udziałem gatunków zrzucających liście zimą. Pod względem fizjonomii i zajmowanych siedlisk makia w całym obszarze jej występowania jest podobna, występują jednak znaczne różnice w kompozycji gatunkowej. W płatach bardzo zróżnicowanych warstwę krzewów może tworzyć nawet ok. 30 gatunków. Charakterystyczny dla makii jest silny aromat ze względu na to, że wiele występujących w niej roślin wydziela duże ilości olejków eterycznych^[2]. Ze względu na gęstość zarośli, duży udział gatunków ciernistych, kolczastych i pnączy makia często bywa bardzo trudna do przebycia^[2][1].

Makia pierwotna występuje rzadko i nie ma pewności, czy stanowi naturalną formację zonalną^[2]. Lokalnie utrzymuje się w miejscach o zbyt płytkiej glebie, by mógł wyrosnąć las, zwłaszcza na stokach^[3]. Na większości obszaru występowania kształtuje się makia wtórna, powstała na skutek zniszczenia lasów i degradacji gleby^[2]. Po rozwinięciu się gęstej makii odnowienie lasu jest możliwe tylko po pożarze (dlatego lasy współwystępujące z makią są zwykle równowiekowe), w innym wypadku uniemożliwia je brak dostatecznej ilości światła^[3].

Od makii swą nazwę przyjęli maquis, francuscy partyzanci z czasów II wojny światowej^[4].