Manieryzm

Parmigianino, Madonna z długą szyją, 1534–1540
Giambologna, Porwanie Sabinek, 1574–1582

Manieryzm – termin, którym określa się zjawiska w sztuce europejskiej XVI wieku. Dyskusyjne pozostają zarówno sam termin, jak i jego zakres oraz geneza zjawiska nim określanego. Najogólniej poprzez pojęcie to rozumie się styl, występujący w okresie od ok. 1520 do końca XVI wieku i charakteryzujący się dążeniem do doskonałości formalnej i technicznej dzieła, a także wysubtelnieniem, wyrafinowaniem, wykwintnością i swobodą form.

Manieryzm najpierw pojawił się we Włoszech (Rzym, potem Florencja, Padwa) i szybko rozpowszechnił się w Europie (Francjaszkoła z Fontainebleau, Praga, Gdańsk, Toledo). Nurt ten współistniał z różnymi tendencjami, czasami stojącymi na pograniczu z manieryzmem, takimi jak weneckie malarstwo kolorystyczne (Tycjan, Veronese), klasycyzm (Andrea Palladio), tenebryzm w (północnych Włoszech) i różne lokalne nurty w ramach renesansu (np. Peter Bruegel). W Polsce manieryzm przyswoił się stosunkowo słabo[1].

  1. Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa 2006, s. 247–248.

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Tubidy