Imię i nazwisko urodzenia |
Marie Luise von Holzing-Bersttet |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
31 stycznia 1901 |
Data i miejsce śmierci | |
Przyczyna śmierci |
zapalenie płuc |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
pisarka |
Narodowość |
niemiecka |
Rodzice |
Max von Holzing-Bersttet i Elsa d.d. von Seldeneck |
Małżeństwo | |
Dzieci |
córka Iris Constanza, ur. 1928 |
Odznaczenia | |
Georg-Büchner-Preis, Immermann-Preis, Goetheplakette der Stadt Frankfurt am Main, Pour le Mérite für Wissenschaft und Künste, Johann-Peter-Hebel-Preis des Landes Baden-Württemberg, Goethe-Plakette des Landes Hessen, Roswitha-Gedenkmedaille | |
Strona internetowa |
Marie Luise Kaschnitz, właśc. Marie Luise Freifrau Kaschnitz von Weinberg, ur. jako Marie Luise Freiin von Holzing-Berstett (ur. 31 stycznia 1901 w Karlsruhe, zm. 10 października 1974 w Rzymie) – niemiecka pisarka i poetka, autorka opowiadań, esejów, słuchowisk i szkiców prozatorskich. Czas jej życia obejmował cztery epoki historyczne: od spędzonego w arystokratycznych kręgach dzieciństwa w Cesarstwie Niemieckim epoki wilhelmińskiej, przez wczesną młodość w Republice Weimarskiej i późniejszą podczas nazistowskiej dyktatury Trzeciej Rzeszy, aż po dojrzałe lata w demokratycznej Republice Federalnej. Jej spuścizna literacka to „jedyna w swoim rodzaju twórczość epicka i liryczna, która łącząc poetycką przejrzystość i intelektualny potencjał obrysowuje bogaty intensywnymi przeżyciami łuk jej życia”[1]. Stałe miejsca odniesienia w jej biografii to Bollschweil, niewielka miejscowość w Badenii-Wirtembergii, gdzie znajduje się rodzinna posiadłość jej rodu, Frankfurt nad Menem, w którym od 1941 do śmierci miała mieszkanie, oraz Rzym – cel licznych dłuższych pobytów z mężem, archeologiem Guido Kaschnitz von Weinberg[2], a pod koniec życia u mieszkającej tam córki Iris. Pisarka tak silnie czuła się związana z tymi miejscami, że pojawiają się one regularnie jako tło lub temat wielu jej utworów, wśród których szczególne miejsce zajmuje poświęcony Bollschweilowi Beschreibug eines Dorfes, eksperyment w zakresie techniki narracyjnej. Ton jej twórczości nadawała liryczna refleksja na ludzkim losem, także własnym – „rozprawa pomiędzy głębokim pragnieniem szczęścia a siłami rzeczywistości”[3]. Jeszcze za życia określana mianem grande dame niemieckiej literatury, mimo że sama pisarka uważała je za nieadekwatne[1].