Midodryna

Midodryna

Enancjomer R
Enancjomer S
Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) N-[2-(2,5-dimetoksyfenylo)-2-hydroksyetylo] glicynamid Inne nazwy i oznaczenia 2-amino-N-[2-(2,5-dimetoksyfenylo-2-hydroksyetylo] acetamid
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C12H18N2O4
Masa molowa	254,28 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	133163-28-7
PubChem	4195
DrugBank	APRD01116
InChI InChI=1S/C12H18N2O4/c1-17-8-3-4-11(18-2)9(5-8)10(15)7-14-12(16)6-13/h3-5,10,15H,6-7,13H2,1-2H3,(H,14,16) InChIKey PTKSEFOSCHHMPD-UHFFFAOYSA-N
Klasyfikacja medyczna
ATC	C01 CA17
Multimedia w Wikimedia Commons

Midodryna (midodrin) – organiczny związek chemiczny stosowany jako lek z grupy sympatykomimetyków^[1]. Jest związkiem chiralnym, produkt farmaceutyczny jest mieszaniną racemiczną obu enancjomerów^[2]

Przekształcany w organizmie na drodze hydrolizy enzymatycznej do właściwej substancji czynnej – deglimidodryny, która z kolei pobudza receptory adrenergiczne α₁. Działa wyłącznie na receptory obwodowe, nie ma wpływu na receptory β-adrenergiczne mięśnia sercowego. Jej działanie odpowiada zasadniczo działaniu innych leków alfa-sympatykomimetycznych. Po jej podaniu dochodzi do zwiększenia skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi, jak również do odruchowej bradykardii. Wzrost ciśnienia jest skutkiem obkurczenia drobnych żył i tętniczek, czyli zwiększenia oporu obwodowego.

Ze względu na lokalizację receptorów α₁-adrenergicznych, midodryna działa lokalnie, głównie w mięśniu sercowym i w nerkach oraz pęcherzu, gdzie zwiększa napięcie mięśniowe zwieracza pęcherza i tym samym opóźnia jego opróżnianie się.