Minikomputer

Minikomputer – powstały pod koniec lat 50. XX wieku odpowiednik komputera osobistego wykonany na tranzystorach lub układach scalonych małej (SSI) i średniej (MSI) skali integracji. Często był wykonywany jako komputer specjalizowany np. automat obrachunkowy, analizator widma. Wyróżniał się prostą obsługą, niewielkimi wymiarami, modułową budową i nie wymagał klimatyzacji. Początkowo jednostanowiskowy, w miarę wzrostu mocy obliczeniowej przejmował rolę mniejszych maszyn mainframe.

W 1970 roku New York Times dokonał analizy rynku, w której sugerował definicję minikomputera jako maszyny kosztującej poniżej 25 000 dolarów, posiadającej urządzenie wejścia-wyjścia takie jak dalekopis oraz minimum 4 tysiące słów pamięci operacyjnej, która umożliwia uruchamianie programów napisanych w językach wysokiego poziomu, takich jak FORTRAN i BASIC^[1].

Kiedy w 1971 r. pojawił się układ Intel 4004, pojęcie „minikomputer” zmieniło znaczenie. Tym mianem zaczęto określać urządzenia będące w środkowym zakresie dostarczanej mocy obliczeniowej, czyli między najmniejszymi komputerami klasy mainframe a mikrokomputerami. Współcześnie termin ten jest już rzadko stosowany, został on zastąpiony przez określenie „komputer klasy średniej” (ang. midrange computer), do których można zaliczyć wyższej klasy maszyny SPARC, Power Architecture i systemy bazujące na procesorach Itanium, budowanych przez firmy odpowiednio Oracle, IBM i Hewlett-Packard.

Za pierwszy minikomputer uważa się PDP-1 z 1959 roku. W Polsce pierwszym (niezrealizowanym) projektem minikomputera był ZAM-11 z 1961 roku.

Do rozpowszechnionych maszyn tego typu należały:

• produkowane przez Digital Equipment Corporation minikomputery z serii PDP, w szczególności PDP-11, wytwarzany przez ponad 20 lat;
• seria VAX, również produkcji DEC.