Model nordycki

Kraje nordyckie

Model nordycki – obejmuje politykę gospodarczą i społeczną oraz praktyki kulturowe wspólne dla krajów nordyckich (Dania, Finlandia, Islandia, Norwegia i Szwecja)[1]. Obejmuje on kompleksowe państwo opiekuńcze i wielopoziomowe negocjacje zbiorowe oparte na ekonomicznych podstawach kapitalizmu wolnorynkowego[2], z wysokim odsetkiem uzwiązkowionych pracowników i dużym odsetkiem ludności zatrudnionej w sektorze publicznym (ok. 30% siły roboczej)[3][4]. Model nordycki zaczął zyskiwać na znaczeniu po II wojnie światowej[5].

Trzy kraje skandynawskie są nominalnie monarchiami, podczas gdy Finlandia i Islandia są republikami od XX wieku. Obecnie kraje skandynawskie są określane jako wysoce demokratyczne i wszystkie posiadają jednoizbową formę rządów i stosują proporcjonalną reprezentację w swoich systemach wyborczych. Choć między krajami nordyckimi istnieją znaczne różnice, wszystkie one mają pewne cechy wspólne[6]. Należą do nich m.in. wspieranie uniwersalistycznego państwa opiekuńczego, którego celem jest zwiększenie autonomii jednostki i promowanie mobilności społecznej; system korporacyjny obejmujący trójstronny układ, w którym przedstawiciele pracowników i pracodawców negocjują za pośrednictwem rządu płace i politykę rynku pracy[7]; oraz zobowiązanie do prywatnej własności (z pewnymi zastrzeżeniami) w ramach gospodarki mieszanej opartej na zasadach rynkowych[8].

Charakterystyczną cechą modelu skandynawskiego jest neokorporatystyczny system negocjacji zbiorowych. W związku z zanikiem fundamentów strukturalnych, jakie stworzył powojenny kapitalizm i globalizacja, tradycyjny model nordycki podupada. Od lat 80. zmniejszył się wpływ zorganizowanej siły roboczej, wycofały się systemy negocjacji zbiorowych, a także ograniczono wydatki socjalne, deregulację i rozszerzono prywatyzację usług publicznych[9].

Od 2018 r. wszystkie kraje nordyckie zajmują wysokie pozycje w indeksie HDI skorygowanym o nierówność i Global Peace Index. W 2019 roku wszystkie pięć krajów nordyckich znalazło się w pierwszej dziesiątce rankingu World Happiness Report[10].

  1. Carsta Simon, Why Norwegians Don’t Have Their Pigs in the Forest: Illuminating Nordic ‘Co-Operation’, „Behavior and Social Issues”, 26 (1), 2017, s. 172–186, DOI10.5210/bsi.v26i0.7317, ISSN 2376-6786 [dostęp 2020-07-17] (ang.).
  2. Anders Kjellberg, Sweden: collective bargaining under the industry norm, „Collective bargaining in Europe: towards an endgame”, 20 maja 2019, s. 583–603 [dostęp 2020-07-17] (ang.).
  3. Klaus Petersen, Constructing Nordic Welfare? [online]
  4. The next supermodel, „The Economist, ISSN 0013-0613 [dostęp 2020-07-17].
  5. Jeffrey D. Sachs, Revisiting the Nordic Model: Evidence on Recent Macroeconomic Performance, The MIT Press, DOI10.7551/mitpress/9780262015318.001.0001/upso-9780262015318-chapter-12, ISBN 978-0-262-29541-3 [dostęp 2020-07-17] (ang.).
  6. Lane Kenworthy, Social Democratic America, OUP USA, luty 2014, ISBN 978-0-19-932251-0 [dostęp 2020-07-17] (ang.).
  7. Social democracy and welfare capitalism : a century of income security politics : Hicks, Alexander M : Free Download, Borrow, and Streaming [online], Internet Archive [dostęp 2020-07-17] (ang.).
  8. Subscribe to read | Financial Times [online], www.ft.com [dostęp 2020-07-17].
  9. Noralv Veggeland, The Nordic Model - Its Arrival and Decline [online], listopad 2014.
  10. Social Democratic Nations Rank Happiest on Global Index (Again). US Ranking Falls (Again). [online], Common Dreams [dostęp 2020-07-17] (ang.).

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Tubidy