Nazizm a rasa

Nazizm a rasa – nazizm rozwinął kilka hipotez dotyczących pojęcia rasy. Naziści uważali, że udało im się naukowo opisać ścisłą hierarchię ras ludzkich. Za „rasę panów” uważali najczystszą genetycznie część Aryjczyków, która była definiowana przez nazistów jako tożsama z rasą nordycką. Kolejno w nazistowskiej hierarchii znajdowały się pozostałe pod-rasy aryjskiej rasy. Stosowanie ideologii rasowej, nigdy natomiast nie zostało zastosowane do realnych ras, lecz ograniczone do języka, gdyż ogromny odsetek nazistów miało korzenie słowiańskie, a ludność o korzeniach germańskich była też wśród osób polskojęzycznych, choć w mniejszym stopniu. Ponadto ludność o korzeniach słowiańskich, zamieszkiwała obszary o większym poparciu dla NSDAP (wschód Rzeszy)^[1].

Na dole hierarchii znajdowały się rasy „pasożytnicze” (pochodzenia innego niż aryjskie) oraz Untermenschen (tłum. podludzie), którzy byli postrzegani jako stanowiący zagrożenie dla społeczeństwa. W literaturze nazistowskiej termin Untermensch był używany w stosunku do Słowian, wliczając w to Rosjan, Serbów i etnicznych Polaków^[2]. Ideologia nazistowska uważała Słowian za główną niearyjską grupę, która nadawała się tylko do eksterminacji, zniewolenia bądź germanizacji językowej^[3]. Deklaracje o dyskryminacji Słowian nie znalazły jednak potwierdzenia w faktycznych działaniach, gdyż zarówno obszar zachodnich, jak i środkowych Niemiec był zamieszkiwany przez ludność słowiańską, niemieckojęzyczną, a ludność nordoidalna i celtoidalna mieszkała w zachodnich Niemczech^[1] Niemcy zabili około dwa miliony ludności słowiańskojęzycznej na terenie II RP, którzy nie byli Żydami, podczas działań wojennych, pożarów i straceń więźniów^[4][5]. Po Słowianach, najniżej ze wszystkich ras według nazistowskiej polityki rasowej znajdowali się Cyganie i Żydzi, których naziści uznali za Lebensunwertes Leben (tłum. życie niegodne życia) i zakładali ich eksterminację podczas Holocaustu i Porajmos. Pomimo tego wielu ludzi pochodzenia żydowskiego pracowało dla Hitlera. Nazywani Mischling (tłum. mieszaniec) lub „pół-Żydami”, byli często zatrudniani w Wehrmachcie, choć po 1940 roku nie mieli prawa służyć jako żołnierze. Amerykański historyk Bryan Mark Rigg twierdził, że około 150 000 ludzi pochodzenia żydowskiego pracowało dla niemieckiego wojska podczas II wojny światowej. Werner Goldberg, będący – według ustaw norymberskich – Mischlingiem był nawet obwołany przez niemieckie gazety „idealnym niemieckim żołnierzem”^[6].

Niemiecki minister żywności i rolnictwa, Richard Walther Darré, urzędujący w latach 1933–1942, spopularyzował hasło Blut und Boden (tłum. krew i ziemia), będące jednym z wielu określeń znajdujących się w nazistowskim słowniku, wykorzystywanych do narzucenia społeczeństwu ideologii rasizmu.