 S 14 w oryginalnej postaci | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy |
|
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1912–1913 |
| Wycofanie |
1950 |
| Zbudowane okręty |
26 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
projektowa 568–573 t |
| Długość |
71,1–71,5 m |
| Szerokość |
7,4–7,6 m |
| Zanurzenie |
3,1 m |
| Napęd |
2 turbiny parowe o mocy łącznej 15 700–17 000 KM, 4 kotły parowe, 2 śruby |
| Prędkość |
32–34 węzły |
| Zasięg |
1050–1190 Mm przy prędkości 17 węzłów |
| Załoga |
74 |
| Uzbrojenie |
2 działa 88 mm |
Niszczyciele typu 1911 – określenie grupy typów niemieckich niszczycieli z okresu I wojny światowej, należących do trzech serii: V 1, G 7 i S 13, budowanych przez trzy stocznie, określanych też zbiorczo jako typ V 1 od pierwszego z okrętów. 24 z nich służyły w Cesarskiej Marynarce niemieckiej, a dwa w Grecji. Oficjalnie były klasyfikowane jako duże torpedowce. Część służyła także w marynarce niemieckiej w okresie międzywojennym, a po przebudowie jeszcze do zadań pomocniczych podczas II wojny światowej. Ostatni służył w marynarce ZSRR do lat 50.
Wyporność projektowa okrętów wynosiła około 570 ton, a pełna około 700 ton. Napędzały je turbiny parowe, pozwalające na osiąganie prędkości co najmniej 32 węzłów. Uzbrojenie stanowiły dwie armaty kalibru 88 mm, wymieniane następnie na 105 mm, i cztery wyrzutnie torpedowe.